Sunday, December 20, 2009
ႏႈတ္ဆက္ျခင္း
ကိုယ္တို႔အတြက္ ကြက္လပ္က တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာၿပီေလ။ ဘာကြက္လပ္လဲ ဆိုေတာ့ ဒါေပမယ့္ ဆိုတဲ့ ကြက္လပ္ကေလးပါ။ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္တခုကို ေကာင္းမွန္းပင္သိေသာ္လည္း မလုပ္လိုတဲ့အခါမွာ “ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာေလး လုပ္စရာရွိလိုပါ။ ဒီဟာေလးလုပ္စရာရွိလုိ႔ပါ။ ” စသျဖင့္ ဆင္ေျခေတြေပးဖို႔ “ဒါေပမယ့္ ” ဆိုတဲ့ ကြက္လပ္ထဲကို ေျပးေျပးၿပီး ၀င္ေနခဲ့ၾကတာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပါ။
ခုေတာ့ အသက္အရြယ္က ၃၀ေတာင္အေတာ္ စြန္းလာၿပီဆိုေတာ့ ေပးစရာဆင္ေျခက နည္းသည္ထက္ နည္းလာပါၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြက္လပ္ကလဲ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလာၿပီေလ။ တခ်ိန္က ေဇာက္ခ်ၿပီး တကယ္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ မရင့္က်က္မႈ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး လိုခ်င္မႈေတြေၾကာင့္ အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ အဆိုးဆုံးကေတာ့
စြန္႔လြတ္ျခင္းအားျဖင့္ ရလာတဲ့ ရလာဒ္ကို တြယ္တာစိတ္ပါ။ ဟိုးတုံးက တကယ္ကို မသိခဲ့ပါဘူး။
ခုေတာျဖင့္ လုံေလာက္တဲ့ ရင့္က်က္မႈ မရွိေသးသည့္တိုင္ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီး လုိခ်င္မႈကေတာ့ အရင္ကေလာက္ မမ်ားေတာ့ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေရာက္ပါတယ္။ စြန္႔လြတ္ျခင္းအားျဖင့္ရလာမဲ့ အက်ိဳးဆက္မွာလဲ ျပႆနာေတြ တပုံၾကီး ဒုကၡေတြ တေထြးၾကီးဆိုတာေလာက္ေတာ့ ရိပ္မိေနပါၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္တခုကိုေတာ့ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါဦးမယ္။ Jun လက်မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့။
Thursday, December 3, 2009
အမည္မသိေသာ
ပခုံးလာဖက္တဲ့ လူ
သူ
အခု ဘယ္မွာလဲ ?
ယုန္သူငယ္ အၿပဳံးနဲ႔
ေျခသလုံး လာဖက္တဲ့ လူ
သူ
အခု ဘယ္မွာလဲ?
ေလထန္ မိုးသည္း
လြန္ကဲ မုန္တိုင္း
လႈိင္းၾကီးမာန္ထ
ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခါ
ေတာင္ၿဖိဳရတဲ့ အခါ
ေတာတိုးရတဲ့ အခါ
ဖက္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ
ဖေယာင္းလို အရည္ေပ်ာ္ကာ
ငါ့ အပါးက ခြါသြားၾက
အင္းေလ
မြန္းတည့္ေနေအာက္
ငါ့အရိပ္ကေတာင္ ငါ့ကို ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္
ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမွ မသိပဲ
အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ
ဘုရားေဟာအတိုင္း ရွိေစ
တရားသေဘာအတိုင္း အသိေစ။
ေႏြထဲ
မိုးထဲ
ေဆာင္းထဲ
ေလွ်ာက္ရဲတဲ့ သတၱိ
ေသြးညွိေဖာ္မလို
ငါ တကိုယ္ေတာ္
ငါ့ေျခေပၚ ငါရပ္ဖို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ တပ္လွန္႔လိုက္ပါၿပီ။
[1996 ၀ဲယာေလာက္က စာေပဂ်ာနယ္မွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။ ကဗ်ာ ဆရာ ကဗ်ာရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို မသိေပမယ့္ ႏႈတ္ထဲမွာ ကေန႔အထိ အလြတ္ရေနတာေၾကာင့္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ သိသူမ်ားရွိရင္ ေျပာေပးပါ။]
Sunday, November 29, 2009
ေရႊျမန္မာ, ေရျမွဳပ္ဗုံး, Black Dream ႏွင့္ White Dream
တခုပဲ စဥ္းစားဖို႔ ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္နဲ႔ တိုက္ရင္ ႏိုင္ႏိုင္တဲ့ ေရျမဳပ္ဗုံးကိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြဆႏၵျပလို႔ ငါးေတြအေပၚ သနားဂ႐ုဏာ ၾကီးမားစြာနဲ႔႔ သာသာနာျပဳ မင္းၾတားၾကီး ပီပီ မထုတ္ခဲ့ဖူး။ တခါပစ္ရင္ လူ ၂၀ ေလာက္သုံးၿပီး ပစ္မွ ကိုက္ ၁၁၀-ေလာက္ အေျမာက္ဆံေရာက္တဲ့ အေျမွာက္က်ျပန္ေတာ့ နင္းကန္ထုတ္တယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ယုတၱိမရွိတာပါ။
Tuesday, September 29, 2009
သူ႔ ေမေမ
။
အဲသည္ အခ်ိန္တုံးက ပတ္စပို႔ ႐ုံးနားမွာ ပြဲစားအေတာ္မ်ားမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာက ေခၚယူ ေမးျမန္းမူမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္-တဲ့။ အရပ္စကားႏွင့္ ေျပာေတာ့ လိုက္ဖမ္းေနသည္ေပါ့ေလ။ ေကာလာဟလကေတာ့ မ်ိဳးစုံ။ ဘယ္သူေတြကို အျမန္ဆုံးနည္းနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ေပးလိုက္လို႔ဆိုလား ဘာဆိုလား။
Tuesday, September 22, 2009
တ႐ုတ္စကားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နား။
ဘာလိုလိုႏွင့္ ခုဆိုရင္ တ႐ုတ္စာသင္တန္းက ျပန္ဖြင့္ပါၿပီ။ တေန႔မွာ တ႐ုတ္စာကို သင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့။ သူက အေတာ္ခက္သည္ေလ။ ကမၻာမွာ အခက္ဆုံးစာ ဆိုကိုး။ တ႐ုတ္စကား ေျပာတတ္သည့္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားပင္လွ်င္ တ႐ုတ္စာသင္မဲ့ အစား က်ားဖင္သာ ႏိႈက္လိုက္ခ်င္ရဲ႕ လို႔ ညည္းသံကို ၾကားဖူးလို႔ပါ။ ကိုယ္ေတာ့ျဖင့္ က်ားဖင္ကို ႏိႈက္မိၿပီလား မဆိုႏိုင္။
Sunday, September 20, 2009
ေဖေဖ့ခ်စ္သူ-၃
။
Thursday, September 17, 2009
ေဖေဖ့ခ်စ္သူ-၂
.
Monday, September 14, 2009
ေဖေဖ့ခ်စ္သူ-၁
Wednesday, September 9, 2009
ဗီဇႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္
Monday, August 31, 2009
ေလဆိပ္ထဲမွာ
။
။
SHE & RETURN OF SHE
။
။
။
။
Saturday, August 22, 2009
ဖတ္မိၿပီး မႀကိဳက္ေသာ္လည္း မွတ္မိေနေသာ အရာမ်ား
တေလာတုံးက ညီငယ္တေယာက္ရဲ႕ သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္ သူ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ထင္ဟပ္ထားတဲ့ စာတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။တခ်ိန္တုံးကေတာ့ လူငယ္ပီပီ အေ၀းကို ပ်ံခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ အျမင့္လမ္းကို သူမွန္းၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူေရြးခဲ့တဲ့ လမ္းက ျမင့္သည္ မွန္ေသာ္လည္း အေ၀းကို ပ်ံသန္းဖို႔က အျမင့္ကို ေရာက္ေလ အကန္႔အသတ္ေတြ မ်ားေလ ျဖစ္လာပုံရပါတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ျမင့္တာ မျမင့္တာ တက႑ထားလို႔ ခုေနခါမွ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ခပ္ေ၀ေ၀းကို အကန္႔အသတ္မဲ့စြာနဲ႔ ပ်ံသန္းခြင့္ေတြ ရေနပါတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ရွိ သူ႔ဘ၀ပုံစံနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး သူ႔ကိုသူ အားမရျဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႔ ခံစားမိတာနဲ႔ သူဆီကို စာတေစာင္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ညီ
တို႔ေတြ ဖတ္မိၿပီး မႀကိဳက္ေသာ္လည္း မွတ္မိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ သီလကၡႏၶပါဠိေတာ္မွာ အယူ၀ါဒ ၆၂-မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာပုံကို ေလ့လာရတဲ့ အခ်ိန္တုံးကေပါ့။
အဲဒီ အထဲမွာ အယူ၀ါဒတခုက နိယာမတခု ထုတ္ ထားပါတယ္။ သူတို႔ နိယာမအရ လူအပါအ၀င္ အားလုံးေသာ အရာ၀တၳဳမ်ားမွာ အစ အလယ္ အဆုံး မူလ ကတည္းက ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိ္ၿပီး ျဖစ္သည္။ အနည္းအက်ဥ္းေသာ အရာ၀တၳဳတို႔ကို အနည္းငယ္ သာလ်င္ ေျပာင္းလဲ သြားေအာင္ စီမံလို႔ ရစေကာင္း၏။ အလုံးစုံ ေျပာင္းလဲ သြားေအာင္ ျပင္လို႔မရ ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ဗုဒၶကေတာ့ ဒါကို လက္မခံပါဘူး။
အဲဒီေန႔မွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ ျမ၀တီအၿငိမ့္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ အၿငိမ့္ေခြ တခုကို ၾကည့္ခြင့္ ႀကဳံပါတယ္။ အၿငိမ့္ စထြက္ထြက္ခ်င္း လူရႊင္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္က ခြန္းေတာက္နဲ႔ စပါတယ္။
“ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ကုန္းေခါင္ေခါင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ ။”
“ အဘ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာကေတာ့ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ- ပါဗ်ာ။”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာသိလို႔လဲ။ ေျခာက္လမ္းသြား လမ္းမႀကီးေတြ ေဖာက္ေနတာ မင္းမသိဘူးလား။”
“ဘာဆိုင္လို႔လဲ အဘရဲ႕။”
“ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ အဲဒီေျခာက္လမ္းသြား လမ္းမႀကီးေတြ ေဖာက္ေတာ့ လမ္းနဲ႔ မလြတ္လို႔ ဆိုၿပီး ခုတ္လွဲပစ္လိုက္တာ ထေႏွာင္းပင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ေလကြာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်ိဳးကေလး ခမ်ာ။ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ ပဲ ကူခၽြဲရတာေပါ့။ ”
“ဒါဆုိလဲ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာပဲ ကူခၽြဲပါဗ်ာ။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ”
“အဘ ခုနပဲ ထေႏွာင္းပင္ေတြက မရွိေတာ့ဘူးဆို။”
“အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို သတင္းစာဖတ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ ကိုးခ႐ိုင္ စိမ္းလန္းစိုေျပေရး လမ္းေဘး ၀ဲယာ စိုေျပေရးဆိုတဲ့ စီမံခ်က္နဲ႔ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ေနတာ မင္း မၾကားမိဘူးလား။ အဲဒီ စိုက္တဲ့ အထဲမွာ ထေႏွာင္းပင္ေတြ ပါတယ္ဟ။ ခုေတာ့ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ကူခၽြဲစရာ ထေႏွာင္းပင္ေလးေတြ ရွိလာၿပီ၊ ရွိလာၿပီ။”
“ဒါဆိုလဲ ဆက္ပါဦးဗ်ာ။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာပါးလွတယ္”
“အဘ ပန္္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာ ထူလွတယ္ မဟုတ္လားဗ်။”
“ၿမိဳ႕ရြာ သန္႔ရွင္းလွပေရး စေနေန႔တိုင္း လုပ္အာေပး၊ ၿမိဳ႕ရြာ သန္႔ရွင္းလွပေရး စေနေန႔တိုင္း လုပ္အာေပး၊ ဆိုတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား။”
“ၾကားဖူးတယ္ေလ အဘ။”
“ၿမိဳ႕ရြာ သန္႔ရွင္းလွပေရး စေနေန႔တိုင္း လုုပ္အား ေပးေနၿပီဆိုေတာ့ ေျမဇာျမက္က ပါးေရာ့ေပါ့ကြ။ ”
“ဒါဆိုလည္း ပါးေစဗ်ာ။ ပါးေစဗ်ား။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာထူလွတယ္”
“ ၿမိဳ႕ရြာ သန္႔ရွင္းလွပေရး စေနေန႔တိုင္း လုပ္အားေပးေနၿပီဆိုေတာ့ ျမက္က ပါးေနၿပီ ဆို။”
“အဲဒါက လူႀကီးလာတုံးပဲ လုပ္တာဟ။ လူႀကီး မလာေတာ့ ဘယ္သူမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျမက္က ျပန္ၿပီး ထူတာေပါ့။”
“ဒါဆိုလည္း ထူေစဗ်ားထူေစဗ်ား။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာထူလွတယ္
ဖိုးေတာင္သူ တိုက္။”
“ လုပ္ျပန္ၿပီဗ်ာ။ ဖိုးေတာင္သူ တဲပါဗ်ာ့။”
“တဲေပၚကလူ တိုက္ေပၚေရာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ စီမံခ်က္ကို မင္းမၾကားဖူးလား။ အဲဒီ စီမံခ်က္ အတိုင္းဆိုရင္ တဲဆိုတာ ဘယ္ရွိေတာ့ မလဲကြာ။ အားလုံး တိုက္ေပၚခ်ည္းပဲ ေနရမယ္ေလ။”
“ဒါဆိုလဲ တိုက္ေပၚပဲ ထားပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား လက္ထက္က်မွ အကုန္ ေျပာင္းရမယ့္ ကိန္းပဲ။ ကဲ ကဲ ခြန္းေတာက္ကိုပဲ ဆက္ပါဗ်ာ။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာထူလွတယ္
ဖိုးေတာင္သူ႔ တဲ။”
“အဘက အညိဳးညိဳးပဲဗ်ာ။ ခုနပဲ တဲေပၚကလူ တိုက္ေပၚေရာက္ေရးဆိုတဲ့ စီမံခ်က္အရ အားလုံး တိုက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီဆို။”
“ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္က ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ ၿပိဳကုန္ၿပီကြ။ အဲဒါ ေၾကာင့္ ဖိုးေတာင္သူ ခင္မ်ာ သူ႔တဲမွာပဲ ျပန္္ေနရ ရွာတယ္ေလ။”
သူတို႔ ခြန္းေတာက္ဆိုပုံက ခုနနိယာမကို ေထာက္ခံသလိုလိုပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီ နိယာမကို မယုံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြနဲ႔ ႀကဳံေလတိုင္း အဲဒီနိယာမကို သတိရတယ္။
ေမာင္ရင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ လမ္းခြဲခါနီး အခ်ိန္ေတြမွာ ဘိုလို သီခ်င္းတပုဒ္ထဲက စားသားတခုကိုု ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကသတဲ့။ ခုေတာ့ ဆိုခြင့္မရေသး။ တေယာက္ တေနရာစီမွာကိုး။ ပုံစံတမ်ိဳးစီနဲ႔ေပါ့ေလ။ တခ်ိဳ႕လည္း အားက်စရာ။ တခါတရံ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရစရာေတြနဲ႔ ။ ေနာက္တခါ ရြတ္ဆိုခြင့္ေတြလဲ ရခ်င္ေသးသတဲ့။ မွန္တာ မမွန္တာ လက္ခံတာ မခံတာ အပထားလို႔ ခုနက နိယာမအရ ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္တို႔တေတြ ျပန္လည္ ရြတ္ဆိုခြင့္ရၾကမွာပါ။
တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္က အစကတည္းက ထေႏွာင္းပင္ညီေနာင္မွာ ကူခၽြဲခဲ့ၾကတာပါ။
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာေတြကလည္း မူလကတည္းက ထူခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ဖိုးေတာင္သူလဲ အစကတည္းက သူ႔တဲမွာ သူေနခဲ့တာပဲေလ။
ၾကားထဲမွာ အေျခအေန အရ
ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ဟာ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ ကူခၽြဲရတဲ့ အခါေတြလည္း ရွိစေကာင္း ပါတယ္။
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ ေျမဇာကလဲ အေျခအေန အရ ပါးတဲ့ အခါလည္း ပါးရေပ မေပါ့။
ဖိုးေတာင္သူလဲ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ထဲမွာ ေနတဲ့ အခါ ေနပါေစေလ။
ဘယ္လိုပဲ ပုံစံေတြ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး က်ေတာ့လဲ
ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာထူလွတယ္
ဖိုးေတာင္သူ႔ တဲ။
ဆီကိုပဲ ျပန္ေရာက္တာပဲ မဟုတ္လား။ ေမာင္ရင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ပို႔စ္နဲ႔ ဒုတိယ ပို႔စ္ကို ဖတ္မိရာကေန ဖတ္မိၿပီး မႀကိဳက္ေသာ္လည္း မွတ္မိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေလးတခုကို မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။