ဗီဇႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္

ဗီဇနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ဘယ္ဟာက ပိုလို႔ အေရးႀကီးပါသလဲ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္ ဒီေခါင္းစဥ္ကို စၿပီး ေဆြေႏြးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကို ျပန္ၿပီး ေတြးၾကည့္ေတာ့ ၈-တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္ ။ ၈-တန္း ေက်ာင္းသားဆိုေပမယ့္ အသက္က ၁၆-၁၇ ေတြမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုံးက နယ္ေတြမွာ ေက်ာင္းေန ေနာက္က်တယ္ေလ။ ၾကားထဲမွာ တႏွစ္ နားလိုက္ရတာလဲ အေၾကာင္းတခုေပါ့။ အဲသည္ အခ်ိန္တုံးကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူႀကီးစ ျဖစ္ၿပီလို႔ အထင္ေရာက္လို႔ ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ထင္လဲ ထင္စရာ။ ရြာက အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ကိုယ္ေတြက အႀကီးဆုံး ေက်ာင္းသားေတြကိုး။ ပုံစံေလးေတြက သိသိသာကို ေျပာင္းလဲလို႔လာပါတယ္။ ဆံပင္ကို အုံးဆီအက်အနလိမ္းလို႔ အရင္ႏွစ္ေတြကလို လြယ္အိတ္ စလြယ္သိုင္း မလြယ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာေတြ လြယ္သလို လြယ္အိတ္ကို ေဘးေစာင္းတိုက္ လြယ္လို႔။ ကံဆိုးရွာတာကေတာ့ ဦးေလး ေဒၚေလးမ်ားရဲ႕ ေရေမႊးပုလင္းမ်ားပါ။ သူတို႔ခမ်ာ ပုံမွန္ထက္ ပိုၿပီး သက္တမ္း တုိၾကရရွာပါတယ္။ ပါးစပ္နဲ႔ မဆန္႔တဲ့ စကားႀကီး စကားက်ယ္ေတြ စၿပီး ေျပာတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ ခုေနခါ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ မ်က္ႏွာ ေႏြးစရာပါ။

။

ေငြ တက်ပ္နဲ႔ ငါးၾကင္းေခါင္းကိုင္တယ္ပဲေျပာေျပာ။ ဆင္ေခါင္းကို ေခြးခ်ီတယ္ပဲ ဆိုဆို အဲဒီတုံးက တကယ္ကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲသည္ စကား၀ိုင္းမွာ ပါခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မၾကာမၾကာ သတိရေနပါတယ္။

။

နာမည္က ကိုအုန္းစံ -တဲ့။ သူက စာကလြဲရင္ အကုန္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသား။ အားကစားဆို ၀ိုင္းျခင္း ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ေဘာလုံး ေဘာ္လီေဘာ စားပြဲတင္ တင္းနစ္ သူမျဖစ္တာ မရွိ။ စာဆိုလဲ အစုံဖတ္တဲ့သူ။ တခါ တခါ သူမ်ား ေတာင္ဆို သူက ေျမာက္၊ သူမ်ားအျဖဴဆို သူက အမည္း။ သူမွန္တယ္ ထင္ရင္ေတာ့လဲ အေလ်ာ့ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ နဲနဲမွ မရွိတဲ့သူ။ သူက ဉာဏ္ေကာင္းေလသူမို႔ ၀ီရိယစိုက္ထုတ္မႈ နဲသလားလို႔ပါ။

။

နံရပ္ကပ္စာေစာင္ေတြ ဘာေတြ ေရးၿပီဆိုရင္လဲ ေရွ႕ဆုံးက ဦးေဆာင္သူထဲမွာ။ ေက်ာင္းမွာ အာဇာနည္ေန႔ ေဟာေျပာပြဲေတြ လြပ္လပ္ေရးေန႔ အခမ္းအနားေတြမွာလဲ သူမပါရင္ မၿပီး။ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲ လုပ္ေတာ့မယ္၊ ေက်ာင္းကပြဲ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ သူကိုပဲ ေခါင္းေဆာင္တင္ရပါတယ္။

။

တေန႔မွာ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာရင္း ကိုအုံးစံက

”ဗီဇနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ဗီဇက ပိုအေရးႀကီးတယ္ကြ။” လို႔ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာစာ ဆရာမက ဗီဇနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ပတ္၀န္းက်င္က အေရးႀကီးေၾကာင္း ေျပာျပတာကို စဥ္းစားမိလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေန႔က ဆရာမက ေျပာခဲ့တယ္ေလ။ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ သိပ္အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ သရက္ပင္နဲ႔ ေခြးေတာက္ပင္ အျမစ္ခ်င္းယွက္ၿပီး စိုက္လိုက္ရင္ အဲဒီ သရက္ပင္က သီးတဲ့ အသီး ခါးတဲ့အေၾကာင္း ဇာတ္ေတာ္တခုကို ကိုးကားၿပီး ဆရာမက ေျပာသြားတာပါ။

။

ကိုယ္ကလည္း “ငါကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကပိုၿပီး အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္တယ္” ဆရာမ ေျပာျပတဲ့ ဇာတ္ကို ကိုးကားၿပီး ေျပာျဖစ္ပါတယ္။

။

ကိုအုံးစက ျပဳံးစိစိ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ “ႏိုင္ငံျခားက ပညာရွင္ေတြက အဲဒါကို လက္ေတြ႔ စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီ ၾကားတယ္။ မဟုတ္ဖူးတဲ့ကြ။ သရက္ပင္နဲ႔ ေခြးေတာက္ပင္ အျမစ္ခ်င္း လိမ္ၿပီး စိုက္ေပမယ့္ သီးလာတဲ့ သရက္သီးက ခ်ိဳၿမဲ ခ်ိဳလ်က္ပဲ-တဲ့။”

။

သူက ပညာရွင္ေတြ လက္ေတြ႔စမ္းၿပီးၿပီးဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြက ဘာမ်ားသြားေျပာႏိုင္ေတာ့မွာ-တဲ့လဲ။ သူက ဆက္ၿပီး ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။

။

တကယ္ေတာ့ ဗီဇက အဓိကပါကြာ။ ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မွ မေရြ႕ပါဘူး။ ပ်ားေတြကို ၾကည့္ပါလား။ သံပုရာပင္မွာ အုံးဖြဲ႕လို႔ သူတို႔ ပ်ားရည္ ခ်ဥ္မသြားခဲ့ဖူးဘူး။ တမာပင္မွာ အုံဖြဲ႕လို႔ သူတို႔ပ်ားရည္ ခါးမသြားခဲဖူးဘူး။ အၿမဲတမ္းပဲ ခ်ိဳလ်က္ပဲ-တဲ့။

။

သည္လိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တနယ္ဆီ ျခားသြားခဲ့ေပမယ့္ ကိုအုံးစံကုိေတာ့ မၾကာမၾကာ သတိရေနဆဲပါ။ သူ ဥပမာနဲ႔ ႏိႈင္းၿပီး အႏိုင္ပိုင္းသြားတဲ့ စကား၀ိုင္းကိုလဲ ေမ့လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ထင္ပါရဲ႕။ တေန႔မွာ သတင္းတခု ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ သတင္းထဲမွာ ဘယ္လ္ဂ်ီယမ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ရြာသားေတြဟာ ပ်ားရည္စားၿပီးရင္ တရက္တာနီးနီးေလာက္ ႐ူးသလိုလို မူးသလိုလိုေတြ ျဖစ္ၾက-သတဲ့။ ဒီ ျပႆနာက ခဏခဏ ျဖစ္တာမို႔ သက္ဆိုင္ရာက ကြင္းဆင္းေလ့လာရပါတယ္။ အေတာ္ၾကာမွ ျပႆနာရဲ႕ အေျဖကို သိရတာပါ။ သူတို႔အတြက္ ပ်ားဖြပ္သမားေတြ ဖြပ္ၿပီး ပ်ားရည္ယူခဲ့တဲ့ ပ်ားအုံေတြက ပဒိုင္းပင္ေတြနားမွာ အုံဖြဲ႔ထားသတဲ့ေလ။

။

ဒီသတင္းကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကိုအုံးစံကို သတိရလိုက္တာ။ သူနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ေျပာလိုက္ခ်င္လို႔ပါ။ ကိုအုံးစံေရ ခင္ဗ်ားေျပာခဲ့သလို ပ်ားဟာ ဘယ္မွာပဲ အုံဖြဲ႔လို႔ေနေန သူတို႔ ပ်ားရည္က ခ်ိဳတာေတာ့ မွန္ပါရဲ႕။ သူတို႔ ၀တ္မႈံယူခဲ့ရာ ပန္းပြင့္တို႔ရဲ႕ အာနိသင္ကိုေတာ့ မေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ ခုဆိုရင္ အဲဒီပ်ားရည္ေတြမွာ ပဒိုင္းဆိပ္ သင့္ေနၿပီဗ်-လို႔ေလ။

။

ကိုအုံးစံနဲ႔ လူခ်င္းမေတြ႔ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းကို သူ႔ဆီ စာေရးၿပီး သတင္းစာျဖတ္ပိုင္းေလးကို မိတၱဴကူးလို႔ ပို႔ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုအုံးစံဆီက ဘာစာမွေတာ့ ျပန္မလာခဲ့ပါဘူး။

။

တခါေတာ့ သူ႔ညီမေလးနဲ႔ ဟိုင္းေ၀းကားေပၚမွာ အမွတ္မထင္ ဆုံျဖစ္ပါတယ္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ကိုအုံးစံ ဆုံးၿပီ-တဲ့။ အသက္ ၃၀-မွ တင္းတင္း မျပည့္ေသးခင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆုံးရတာလဲ ဆိုေတာ့ ဖားကန္႔ကို သြားေနရင္း အဲဒီမွာ နံပါတ္ဖိုးစြဲၿပီး ဆုံးတာပါတဲ့။ ေၾသာ္ ကိုအုံးစံရယ္။ ဗီဇက ပိုအေရးႀကီးတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မေကာင္းေပမယ့္ ဗီဇေကာင္းရင္ ကိုယ္ဘာမွ မျဖစ္ပါဖူးဆိုတဲ့ သူ႔ခံယူခ်က္အတိုင္း ဖားကန္႔ကို သြားခဲ့ေလသလား လို႔ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။

။

ဆရာႀကီး ဦးေအးေမာင္နဲ႔ ဆရာေအာင္သင္းတို႔ ဗီဇနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးဖူးတဲ့ အေၾကာင္း မဂၢဇင္းတအုပ္မွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

။

ဆရာႀကီး ဦးေအးေမာင္ကေတာ့ ဗီဇက ပိုလို႔ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုးေၾကာင့္ လူတေယာက္ ပ်က္စီးရပါသည္ ဆိုဦးေတာ့ ထိုပတ္၀န္းက်င္ဆိုးဆိုးမွာ ပ်က္စီးသည္အထိ စြဲလမ္းစြာ ေနလိုျခင္းသည္ ပင္လွ်င္ သူ႔ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ ဗီဇပါ-လို႔ ေထာက္ျပပါတယ္။

။

[P.S ပဒိုင္းဆိပ္သင့္တဲ့ ပ်ားရည္ေတြအေၾကာင္း သတင္းစာ ျဖတ္ပိုင္းေလးကေတာ့ ရြာက မွတ္စုစာအုပ္ အေဟာင္းထဲမွာေတာ့ ရွိေနဆဲပါ။]