။
မိတ္ေဆြတေယာက္က သူ႔ေမေမေမြးေန႔ အမွတ္တရ စာတေစာင္ပို႔လာသည္။ ထုံးစံအတိုင္း အေမကို ခ်စ္သည့္ အေ၀းေရာက္သားဆိုေတာ့ အေမ့ကို ဘယ္ေလာက္ သတိရေၾကာင္း ငယ္စဥ္က စလို႔ ခုခ်ိန္အထိ ေမေမ သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေၾကာင္းေတြ ပါသည္ေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း သူတို႔ သားအမိအေၾကာင္း တစြန္းတစ ၾကားဖူးထားေတာ့ ငယ္တုံးက ၾကက္ေမႊးတံျမက္စည္း တေခ်ာင္း ကုန္ေအာင္ ႐ိုက္တာလဲ ထည့္မေရးပါလား-ဟု စ မိသည္။ “အေမ့ကို ခ်စ္ေတာ့ အားလုံးကို အျပစ္လို႔ မျမင္ေတာ့ဘူးေလ”- ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုစကားကို ၾကားလ်င္ သူတို႔ သားအမိအေၾကာင္း မသိသူမ်ားကေတာ့ ယုံေကာင္းမွ ယုံေပလိမ့္မည္။ ၾကားဖူးသူမ်ားအတြက္မူ မယုံစရာေတာ့ မရွိပါ။
။
ကိုယ္ကလည္း သူ႔ေမေမအေၾကာင္းကို ဂဃနဏ သိခ်င္ေန၏။ ခက္သည္က သူေမေမႏွင့္ ကိုယ္က မရင္းႏွီး။ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီးစုၿပီး သူ႔အိမ္ေရာက္သြားတုန္းက တခါဆုံဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ျဖင္ဖူးလိုက္သည္။ တခါမွ စကားေျပာခြင့္မႀကဳံခဲ့။ မြန္လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္း အသားျဖဴျဖဴ ဒါေလာက္ပဲ မွတ္မိသည္။ ခုေနအခါ လမ္းမွ ေတြ႔လ်င္ေသာ္မွ မွတ္မိပါမည္လား မဆိုႏိုင္။
။
မိတ္ေဆြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူႏွင့္ သူ႔ေမေမအသက္က ၁၇ႏွစ္ေလာက္သာ ကြာသည္-တဲ့။ သည္လိုဆိုေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္ေပါ့။ သည့္ေနာက္တြင္ မေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ သူ႔ေမေမက လူလား မေျမာက္တေျမာက္အခ်ိန္မွာ ဘ၀ခရီးၾကမ္းကို တေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ သူကလည္း လူမွန္း မသိခင္ကတည္းကပင္ ေလာကဓံကကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႀကဳံခဲ့ရသည္။
။
သည္ေတာ့ ဘ၀ကို သားအမိႏွစ္ေယာက္ အတူ႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္ေလ။ သူတို႔ အေနအထားက တေယာက္လဲသည့္ အခ်ိန္မွာ တေယာက္က ထူ၍ တေယာက္ပူသည့္အခါ တေယာက္က မေအးႏိုင္သည့္ အေနအထား။ သည္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရးသည္ သားအမိ ဆက္ဆံေရးထက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို ဆက္ဆံေရး မိတ္ေဆြလို ဆက္ဆံေရး ေမာင္ႏွမလိုဆက္ဆံေရးက ပိုလို႔မ်ားသည္ ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သံေယာဇဥ္ပိုၿပီး ႀကီးၾကေလသလား မဆိုႏိုင္။ ထိုအေၾကာင္းကိုလည္း စိတ္၀င္စားသည္။
။
တေလာက ညၾကီးမင္းႀကီး သူတို႔ သားအမိ G-talk ျဖင့္ စကားေျပာၾကသည္။ ပထမေတာ့ ဗမာစကားကို မြန္အသံထြက္ျဖင့္ စေျပာ၏။ ေနာက္ေတာ့ မြန္လိုသက္သက္ ေျပာ၏။ ဘယ္လိုပင္ေျပာေျပာ မြန္စကားသံဆိုသည္က ရင္ထဲမွ ဟိန္းထြက္သည့္ အသံမ်ိဳးေပကိုး။ ေျပာေနသူမ်ားေတာ့ မသိ ၾကားသူအဖို႔ အားပါးတရ ရွိလွသည္။ ဆိုေတာ့ တိုးတိုးေျပာသည့္တိုင္ တခန္္းလုံး ညံသြားေတာ့သည္။ နံေဘး အခန္းေဖာ္ကလည္း သူ႔အပူႏွင့္ သူ ဆိုေတာ့ ခံႏိုင္ပုံမရ။ ကိုယ္ကေတာ့ နားလည္ ႏိုင္သည္ေလ။
။
သည္သားအမိေတြ ေျပာစရာ အမ်ားႀကီး ရွိေပမည္။ သားအမိလို အသိေပးဖို႔ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တေယာက္လို အားေပးဖို႔ မိတ္ေဆြတေယာက္လို အႀကံဥာဏ္ေတြ ေပးၾကဖို႔ ေမာင္ႏွမေတြလို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ သူတို႔အဖို႔ ေျပာစရာ မ်ားစြာရွိေပလိမ့္မည္။ ဘာေျပာမွန္းေတာ့ မသိ။ စိတ္ပူစရာ တခုခုကို ေျပာေနသည္ ဟုေတာ့ သိေနသည္။ သူတို႔ ေျပာၿပီးမွ ေမးၾကည့္ေတာ့ သားေတာ္ေမာင္ ပူမည္ ဆိုလည္း ပူစရာ။
။
အဲသည္ အခ်ိန္တုံးက ပတ္စပို႔ ႐ုံးနားမွာ ပြဲစားအေတာ္မ်ားမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာက ေခၚယူ ေမးျမန္းမူမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္-တဲ့။ အရပ္စကားႏွင့္ ေျပာေတာ့ လိုက္ဖမ္းေနသည္ေပါ့ေလ။ ေကာလာဟလကေတာ့ မ်ိဳးစုံ။ ဘယ္သူေတြကို အျမန္ဆုံးနည္းနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ေပးလိုက္လို႔ဆိုလား ဘာဆိုလား။
။
အဲသည္ အခ်ိန္တုံးက ပတ္စပို႔ ႐ုံးနားမွာ ပြဲစားအေတာ္မ်ားမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာက ေခၚယူ ေမးျမန္းမူမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္-တဲ့။ အရပ္စကားႏွင့္ ေျပာေတာ့ လိုက္ဖမ္းေနသည္ေပါ့ေလ။ ေကာလာဟလကေတာ့ မ်ိဳးစုံ။ ဘယ္သူေတြကို အျမန္ဆုံးနည္းနဲ႔ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ေပးလိုက္လို႔ဆိုလား ဘာဆိုလား။
။
သူ႔ေမေမက ထိုလုပ္ငန္းႏွင့္ ဆက္စပ္သည္ေလ။ စကၤာပူမေလးရွားသို႔ အလုပ္သြားလုပ္လိုသည္မ်ားကို ၀န္ေဆာင္မႈေပးသည္ ဆိုပါေတာ့။ ထိုသူမ်ားအတြက္ ပတ္စပို႔ရေအာင္ မေလးရွားတြင္ အလုပ္ရေအာင္ စီစဥ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဆီက ၀န္ေဆာင္ခ ယူသည္ေပါ့။ လြယ္လြယ္ေလးပဲ- ဟု မေအာက္ေမ့ပါႏွင့္။ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ပတ္စ္ပို႔ လုပ္ဖူးသူတိုင္း ႀကဳံဖူးအံ့ထင္၏။ ပတ္စ္ပို႔ ရဖို႔အေရး စာရြက္စာတမ္းေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ လိုသည္ေရာ မလိုသည္ေရာ အကုန္တင္ရသည္။ တေခါက္တည္းႏွင့္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မၿပီးႏိုင္။ နယ္မွ လုပ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္မွာ သြားလာ ေနထိုင္ စားေသာက္စရိတ္ကပင္ အေတာ္ေထာင္းသည္။ သည္ေတာ့ သူ႔ေမေမက ထိုတာ၀န္အားလုံးကို စုေဆာင္းၿပီး လုပ္ေပးသည္ေလ။ ၿပီးေတာ့ မျမင္ဖူးသည့္ မေလးရွားက ကုမၸဏီမွ အလုပ္ခန္႔စာရေအာင္ မေလးရွားဗီဇာရေအာင္ ဒလက္လည္ေနေအာင္ အလုပ္မ်ားသည္။
။
“သည္လုပ္ငန္း လုပ္ေနမွပဲ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ရွိမွာေပါ့။ သူလဲ သိတန္သေလာက္ သိမွာပါ”ဟု အားေပးရ၏။ သည္ေတာ့မွ သူက ရင္ဖြင့္သည္။ သူ႔ေမေမက ပညာတတ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္-တဲ့။ ျမန္မာစာကို ေရးတတ္ ဖတ္တတ္႐ုံပဲ ရွိသည္။ အဂၤလိပ္စာကို လုံး၀ဖတ္တတ္သည္မဟုတ္။ ဘုရားေရ ဒါျဖင့္ ဒီလုပ္ငန္းကို ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ေနပါလိမ့္။ ကိုယ္ေတြကသာ အံ့ၾသေနေပမင့္ သူ႔ေမေမကေတာ့ ထိုအလုပ္ကို လုပ္ေနသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေလၿပီ။ တခါမွ ျပႆနာျဖစ္ဖူးသည္ဟု မၾကားမိ။ သူ႔ အလုပ္ႏွင့္ သူေတာ့ ဟုတ္လို႔ေနသည္။
။
ဖို႔ဒ္ကားကုမၸဏီကို စတင္ ထူေထာင္ေသာ မစၥတာဖို႔ဒ္ အေၾကာင္းကိုပင္ သတိရမိေသးေတာ့။ မစၥတာဖို႔ဒ္က တကၠသိုလ္ပညာေရး မၿပီးေတာ့ ပညာတတ္ တေယာက္ မဟုတ္ဟု ၾကားဖူး၏။ တခါက မစၥတာဖို႔ဒ္ကို ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ စာနယ္ဇင္းသမား တေယာက္က အင္တာဗ်ဴးသည္-တဲ့။ သူက မစၥတာဖို႔ဒ္ကို “ခင္ဗ်ားဟာ ပညာတတ္တေယာက္လဲ မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ သည္လို လုပ္ငန္းႀကီးမ်ိဳးကို လုပ္ႏိုင္တာ အံ့ၾသစရာပဲ”လို႔ ခနဲ႔သည္။ သည္ေတာ့ မစၥတာဖို႔ဒ္က “ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားလို ပညာတတ္တေယာက္ မဟုတ္ဖူးေလ။ အဲဒီေတာ့ ဦးေႏွာက္ သုံးရတာေပါ့ဗ်ာ-”ဟု ျပန္ပက္ခဲ့သည္ ဆို၏။
။
ခုလဲ သူ႔ေမေမကို ထိုေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးမိလ်င္ ဘယ္လိုမ်ား ေျဖမည္ မသိ။ သူ႔သားေတာ္ေမာင္ကေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ယိုးဒယား စကၤာပူတ႐ိုး ပတ္ၿပီး ရွာေဖြလို႔ ေပးထားၿပီးၿပီေလ။ သည္ေတာ့ သူ႔ေမေမကို အလုပ္မလုပ္ေစခ်င္ေတာ့။ တရားဘာ၀နာအလုပ္ကိုပဲ ေဇာက္ခ်လို႔ လုပ္ေစခ်င္သည္။ သို႔ေပမယ့္ အေမဆိုသည့္ အမ်ိဳးကလည္း အခက္သားလား ။ သားစကားကို နားေထာင္ဖို႔ ဆိုသည္က ျဖစ္ခဲဘိျခင္း။ ဘယ္ေတာ့မဆို သူ႔ကိုယ္သူ အေမလို႔ပဲ ေတြးသည္ေလ။ သည္လိုပဲ ေျဖဖို႔ မိတ္ေဆြကို အႀကံေပးရသည္။
။
