我 的 同學們 ေက်ာင္းေန သူငယ္ခ်င္း

 ေက်ာင္းေနဖက္မ်ား

ခုတေလာ ေက်ာင္းမွာ ေတာင္အေမရိကား ေက်ာင္းသားေတြက တေန႔တျခား မ်ားလာသည္ ထင္၏။ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ သူတို႕က ဒီမွာ စေကာ္လာရသည္-တဲ့။ အေၾကာင္းကေတာ့ ထိုင္၀မ္ကို အဲဒီႏိုင္ငံေတြက သီးျခား ႏိုင္ငံအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလို႔-ဟု ဆိုသည္။

ထုိေက်ာင္းသားအုပ္စုထဲ ေရာက္သြားလွ်င္ျဖင့္ မ်က္စိေရာ နားေရာ အကုန္ လည္ထြက္သြားႏိုင္သည္။ သူတို႔ကား ဘာသာစကားကို အစုံသုံး၍ ေျပာေနၾကသည္ေလ။ ပထမ အဂၤလိပ္လို ေျပာလိုက္၊ ေတာ္ၾကာ တေယာက္ စပိန္လို ေကာက္ေမးလိုက္၊ တခါ ေပၚတိုလို ျပန္ေျဖလိုက္၊ တခါတခါ တ႐ုတ္လို ညွပ္ေျပာလိုက္ႏွင့္။ တကယ္ ႐ႈပ္ရွက္ကို ခပ္လို႔။

ဆရာမက ထိုင္၀မ္ကိုု ဘယ္လို ျမင္ပါသလဲ-လို႔ ေမးေတာ့ အာဂ်င္တိုင္းသူတေယာက္က ဒီမွာ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သိပ္ စိမ္းတာပဲ။ လိႈက္လွဲလွဲ ႏႈတ္ဆက္တာလဲ မေတြ႕ရဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ၾကရင္ ျပဳံး႐ုံ ျပဳံးျပ ၊ နိေဟာင္ ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာပဲ ရွိတယ္-ဟု ဆိုပါသည္။

ဟုတ္လဲ ဟုတ္ေပသည္။ တ႐ုတ္တို႔က ျပဳံးျပကာ တေယာက္ေယာက္က “နိေဟာင္”ဆိုပါက ကိုယ္က ျပန္ၿပီး ေဟာင္လုိက္႐ုံသာ။ ေရႊေတြကေတာ့ သိဖူး ျမင္ဖူးျပီးသားျဖစ္လွ်င္ “ အဟဲ” ဆို႐ုံျဖင့္ ရသည္။ ဘုိေတြကေတာ့ How do you do? ဟု ဆိုကာ ဘာကို ကိုင္ခဲ့မွန္းမသိသည့္ လက္ၾကီးကို ကမ္းေပးသည္။ ေနာက္တေယာက္ကလည္း ကမ္းေပးေသာ လက္ကို ကိုင္ကာ How do you do? ႐ုံႏွင့္ ကိစၥၿပီးေလသည္ကိုး။ အိမ္သာက အဆင္း ဗမာလို ဒုတ္ခေညာင္းႏွင့္ ကုန္းခဲ့လွ်င္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္။ တ႐ုတ္လို စကၠဴသုံးလွ်င္လဲ နဲနဲ ေတာ္ေပဦးမည္။ ဟိုလူေတြလို ေရေလာက္ႏွင့္သာ ကိစၥျဖတ္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မိမိလက္ကို နဲနဲေတာ့ စနည္းနာ ၾကည့္ဖို႔ လိုမည္ ထင္၏။

စပိန္ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကာရာ သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ေယာက္်ားေလးႏွင့္ မိန္းကေလး ေတြ႔ဆုံၾကလွ်င္ တေယာက္က လက္ႏွစ္ဖက္ကိုကားလို႔ ရင္ခြင္ကို ဖြင့္ေပးလိုက္၏။ တေယာက္က ရင္ခြင္ထဲ ၀င္လာသည္။ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ဖက္ ရင္ခ်င္းအပ္ ပါးခ်င္း ဘယ္ျပန္ညာျပန္ကပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္ေလ။

သူတို႔ဆီက ေအးသည့္အခ်ိန္က မ်ားေတာ့ ထိုယဥ္ေက်းမႈက ဆင္ေျပေပလိမ့္မည္။ ထိုင္၀မ္လို ေနရာမ်ိဳးတြင္ ေႏြရာသီျဖစ္ပါက ေခၽြးတလုံးလုံးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကရရွာသည္။ သည္ပုံကို ျမင္ရေတာ့ သူတို႔ အစား ပိုစပ္ပူေလာင္ ခံစားရ၏။ ေရႊျမန္မာေတြလို အက်ၤ ီ အိပ္ကပ္ထဲ တိုလီမုတ္စေတြသာ ထည့္လာခဲ့မိရင္ ဟိုတေယာက္ ရင္နာေတာ့မွာပဲ ဟု မဆီ မဆိုင္ေတြးမိျပန္သည္။

အတန္းထဲမွာ သူတို႔ႏွင့္ Classmate ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာေတာ့ စီးေမ်ာခြင့္ မရခဲ့ပါ။ ျဖစ္ခဲ့ေသာ Classmateမ်ားမွာ တခ်ိဳ႕လဲ အမွတ္ထင္ထင္။ တခ်ိဳ႕လဲ ဖာသိဖာသာ။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ တရင္းတႏွီးရွိလွသည္။

ေက်ာင္းသူတေယာက္ကိုေတာ့ အေတာ္ကို အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနဆဲ။ မ်က္လုံးက ညိဳလဲ့လဲ့ မ်က္ႏွာပုံနဲ႔ အရပ္အေမာင္းကစလို႔ ျမန္မာနဲ႔ ခၽြပ္စြပ္။ ပထမ စေတြ႔ေတာ့ ျမန္မာမေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ အထင္ေရာက္မိေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အေဖက ထိုင္၀မ္သား။ အေမက ဂ်ာမန္။ အင္း ဘယ့္ႏွယ္ ေမြးလာတဲ့ ကေလးက်ပါမွ ဗမာ႐ုပ္ေပါက္ေနပါလိမ့္။ နာမည္ေလးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အိ႐ို-တဲ့။

ရင္းႏွီးေတာ့မွ သူမအေၾကာင္း သူမ မိသားစုအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ေလး သိလိုက္ရသည္။ ဂ်ာမနီသူတေယာက္ ထိုင္၀မ္မွာ တ႐ုတ္စကားသင္ရင္း ထိုင္၀မ္သားတေယာက္နဲ႔ ညား။ သမီးတေယာက္ ေမြး။ ၿပီးေတာ့ နယ္လုၾကသည္။ ထိုင္၀မ္သားကလဲ ရာသီဥတုကစလို႔ ထိုင္၀မ္က ေကာင္းသည္၊ ဂ်ာမန္သူကလဲ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးမွာ ဂ်ာမနီကပိုၿပီး အိေျႏၵရသည္- စသျဖင့္။ သည္လိုႏွင့္ နယ္လုၾကရင္း သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္-တဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိ႐ိုကေတာ့ မေအနဲ႔ အတူ ဂ်ာမနီကို ပါသြားခဲ့သည္။ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့ ထိုင္၀မ္သားက ထိုင္၀မ္သူတေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္သစ္ ထူ။ ဂ်ာမန္သူကေတာ့ ေနာက္တေယာက္ မယူေတာ့ပါဘူး-တဲ့။

ခု နင္ဘယ္မွာ တည္းသလဲ ဆိုေတာ့ ေဖေဖတို႔ အိမ္မွာေပါ့-တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဖေဖ မိသားစု အေၾကာင္း သူ႔ေဖေဖအေၾကာင္းေတြကို ရႊန္းရႊန္းေ၀ေနေအာင္ ေျပာျပသည္။ အိ႐ိုကို ၾကည့္ရသည္မွာ သူမ ေဖေဖကိုလဲ အျပစ္မျမင္။ ခ်စ္ခင္ေလးစားသည့္ပုံသာ ေတြ႔ရ၏။

သူ႔သမီးကို ဒီလို ပုံစံႏွင့္ ၾကီးျပင္းလာေအာင္ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္၍ သူ႔ဖခင္အေပၚ သည္လို သေဘာထားေတြ ျဖစ္လာေအာင္ သင္ေပးခဲ့သည္ အိ႐ိုေမေမကုိ ေလးစားမိသည္။

သည္အၾကိမ္ ထိုင္၀မ္ကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ လာတာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ-တဲ့။ ၾကားထဲမွာ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို သူ႔ေမေမက ထိုင္၀မ္ကို ပို႔ေပးခဲ့သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဖခင္ ေမတၱာကို ရေစခ်င္လို႔ လို႔ ဆိုပါသည္။

ခုတခါ ထိုင္၀မ္ကို သူမလာျခင္းသည္ တကယ္ေတာ့ တ႐ုတ္စာသင္ဖု႔ိ မဟုတ္။ သူက တ႐ုတ္လို အေတာ္ေလး ေျပာတတ္ဆိုတတ္ ရွိေနပါၿပီ။ ဂ်ာမဏီမွာ အထက္တန္း ေအာင္ၿပီးၿပီ။ မၾကာခင္မွာ တကၠသိုလ္ တက္ရေပေတာ့မည္။ တကၠသိုလ္မတက္ခင္မွာ အေဖနဲ႔ အတူတူ ၾကာၾကာ ေနဖူးေအာင္ သူမေမေမက စီစဥ္ေပးတာပါ-တဲ့။ တကယ္ပဲ သူမေဖေဖ၏ မိသားစုႏွင့္ 6 လေလာက္ အတူေနသြားခဲ့သည္။

သူ႔တို႔ ယဥ္ေက်းမႈမွာ အရာရာသည္ အနတၱ-ဟု သြန္သင္မႈ မရွိေပမင့္ သမီးတေယာက္ လူသားဆန္စြာ ေမတၱာေငြ႕ အျပည့္အ၀ ရေရးအတြက္ သူတို႔၏ အတၱကို ႏွိမ့္ခ်ႏိုင္သူေတြ အျဖစ္ မုဒိတာ ပြားမိေတာ့သည္။

ေရႊျပည္ၾကီးက ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာေတာ့ အရာရာဟာ အနတၱပါ-လို႔ တဖြဖြ ရြတ္ဆိုေနၾကရင္း မိမိတို႔၏ အတၱကို ေရွ႕တန္း တင္လြန္းသည္ ထင္၏။ အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္လွ်င္ အေယာင္ေဆာင္တို႔၏ လွည့္ပတ္မႈကို ခံရၿမဲ ျဖစ္သည္။

အတၱသည္ ေရွ႕တန္းသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ သံေယာဇဥ္က ေမတၱာအေယာင္ေဆာင္လာသည္။ ေမတၱာအေယာင္ေဆာင္တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္၏ ဒဏ္ကို သားသမီးမ်ားက ဘ၀ႏွင့္ ရင္းၿပီး ခံၾကရရွာသည္။


အိ႐ိုေလး ကံေကာင္းပါသည္။ မိဘႏွစ္ဦးစလုံးက အရာရာသည္ အနတၱ-ဟု သိေကာင္းမွ သိေပမည္။ သို႔ေပမင့္ အတၱကို ေရွ႕တန္းမတင္ခဲ့ၾကတာ ေသခ်ာပါသည္။ ထုိအခါ  သံေယာဇဥ္သည္ ေမတၱာ အေယာင္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့။ စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာသည္သာ သူတို႔အတြက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာေတြႏွင့္သာ ဘ၀ခရီး ဆက္ႏိုင္ၾကပါေစ။