စကၤာပူမွ မေလးသို႔

ခ်န္ဂီမွာ အင္တာနက္သုံးရတာ အေတာ္ေတာ့ ျမန္ေပသားပဲ။ သုံးတာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ပါ၀ါက နဲလာပါတယ္။ သည္ေတာ့မွာ ေၾသာ္ ငါ့ကြန္ျပဴတာေတာင္ အေတာ္ ဇရာေညာင္းလာၿပီပဲ-လို႔ သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ အင္းေလ ခင္မ်ာလဲ ကြန္ျပဴတာလား ေျမာက္ကတည္းက တာ၀န္ထမ္းလာတာ ၃ႏွစ္ေတာင္ အေတာ္စြန္းၿပီ ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ဇရာလကၡဏာ ျပရွာေပမေပါ့။

ပါ၀ါနဲလာလို႔ အားသြင္းဖို႔ ပလပ္ေပါက္လိုက္ရွာေတာ့ ဘယ္မွာမွ ရွာလို႔မရ။ ထုိင္၀မ္ေလဆိပ္နဲ႔ နဲနဲ ကြာပါတယ္။ ထိုင္၀မ္မွာက Wi-Fi Free မရေပမယ့္ ပလပ္ေပါက္ေတြေတာ့ ထားေပးတယ္။ ဖုန္းေတြ အားသြင္းဖို႔ ဆိုရင္ Charger ေတြပါ ထားေပးပါေသးတယ္။ ပိုက္ဆံေပးစရာမလိုပါဘူး။ ဖုံးအမ်ိဳးအစားအလိုက္ ေမာ္ဒယ္လ္နံပါတ္အလိုက္ စီစဥ္ထားေပးေလေတာ့ အေတာ္ကို အဆင္ေျပတာ။

စကၤာပူမွာေတာ့ အဲသလို မဟုတ္။ Transit ခရီးသည္ေတြ နားေနခန္းမွာ ပလပ္ေပါက္ မရွိ။  မနည္း ျပဴးၿပဲ ရွာေတာ့မွ Transit-ခန္းမထဲက ေကာင္တာေဟာင္းေအာက္မွာ ပလပ္ေပါက္ေတြကို ေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေကာင္တာေအာက္ကို ေလးဖက္တြားၿပီး၀င္။ Charger ကို ထုတ္ၿပီး အားသြင္းမယ္ လုပ္ပါမွ ပလပ္ေပါက္ မတူတာ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ေၾသာ္ သူ႔အေပါက္နဲ႔ သူ႔ေခါင္းမွ ေတာ္ေပမယ္ကိုး။ စကၤာပူ ေလဆိပ္မွာ ပါ၀ါသုံးခ်င္ရင္ ပလပ္ေခါင္းကိစၥပါ ထည့္စဥ္းစားရေတာ့မယ္။

ပါ၀ါမရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာကို ပိတ္။ ဖုံးပိစိေလးနဲ႔ အင္တာနက္ကို ၀င္ၾကည့္ေပမယ့္ ၾကည့္ေနက်မဟုတ္ေတာ့ အဆင္က မေျပခ်င္။ အဲဒါနဲ႔ ဟိုဟို သည္သည္ သြားၾကည့္ရင္း ကိုသစ္ထြန္းကို သတိရမိေသးတယ္။

ကိုသစ္ထြန္းကို 2007-မွာ ဆုံဖူးတာပါ။ သူ႔ ပတ္စပို႔ကို ၾကည့္မိေတာ့ နာမည္က ကိုသစ္ထြန္းမဟုတ္တာကို ေတြ႔မိတယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ကိုသစ္ထြန္းဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပးထားတာ-တဲ့။ သူငယ္ငယ္တုံးက အူတူတူ အတတ လို႔ ဆိုပါတယ္။ (အမွန္ကေတာ့ ခု ၾကီးသည္ အထိ အူတူတူ အတတ) သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႔ကို ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ထဲက ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ ေမာင္န လို႔ေခၚခ်င္တာပါ။ ေခၚလို႔ မေကာင္းတာနဲ႔ ေမာင္နကို ဆြဲတဲ့ ကာတြန္းဆရာ သစ္ထြဏ္းရဲ႕ နာမည္ကို သူ႔ကို ေပးခဲ့ၾကသတဲ့။

ကိုသစ္ထြန္းက ဘိုလို ေကာင္းေကာင္းမရေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားဖို႔ အခြင့္ႀကဳံလာပါတယ္။ ရွိစု မဲ့စု ေဒၚလာေလး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ဗမာျပည္က ထြက္ခဲ့တာေပါ့။ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္မွာ တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ထရန္စစ္ ဆိုေတာ့ ဘဏ္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ ၇ နာရီေလာက္ ေစာင့္ရသတဲ့။

ေစာင့္ရင္း ေစာင့္ရင္း အဲယားကြန္းဒဏ္မခံႏိုင္လို႔-တဲ့ဗ်ာ။ Yes သုံးလုံး No သုံးလုံး OKေတြ လႈိင္လိႈင္ၾကီး သုံးၿပီးသကာလ ေလဆိပ္ထဲ နားေနခန္းေလးထဲ ၀င္ၿပီး တုံးလုံးလွဲမိပါတယ္။ ျပန္ထြက္ေတာ့ အစိမ္း20 ဆိုလား 25 ဆိုလား ရွင္းခဲ့ရတယ္-ဆိုပဲ။ သူက ေျပာေသးတယ္။ "ကိုယ့္လူရယ္ က်ဳပ္ျဖင့္ မခ်ိသြားျဖဲ ဆိုတာ အဲသည္က်မွ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ႀကဳံဖူးေတာ့တာ။"-တဲ့။

ကိုယ္လဲ ကိုသစ္ထြန္းအေပါက္ေတာ့ မေရာက္ေလာက္ေပဘူးလို႔ ေအာက္ေမ့ရတာပ။ ေတာင္သြား ေျမာက္သြားရင္းနဲ႔ သန္႔စင္ခန္း ထဲမွာ ကိုယ့္ေခါင္းနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ပလပ္ေပါက္တေပါက္ကို ေတြ႔ပါတယ္။ ေရးထားတာကေတာ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္စက္မ်ားအတြက္သာ-တဲ့။ ဘာရမလဲ။ ဗမာပဲဟာ။ မသိသလို သိသလို ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ကြန္ျပဴတာကို အားသြင္းရင္း လက္ကို ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ေလာက္ ေဆး၊ မ်က္ႏွာမွာ ရွိစု မဲ့စု ၀က္ျခံေလးေတြ ရွာႀကံညွစ္ ၿပီး အခ်ိန္ဆြဲရတာေပါ့။

အေတာ္ၾကာေတာ့ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားတေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေတာေမးေတာင္ေမး ေမးရင္း သူ႔အဂၤလိပ္က ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိလို႔ တ႐ုတ္လို ရလားဟင္-လို႔ ေမးမိပါတယ္။ ရတာေပါ့၊ ငါက ျပည္မၾကီးက လာတာပဲ-တဲ့။ မင္းေရာ ဘယ္ကလဲ ဘာညာ ေမးရင္း စကားနဲနဲပါးပါး ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔လို သန္႔စင္ခန္း အလုပ္သမားတေယာက္ကို အဖက္လုပ္ၿပီး စကားေျပာမဲ့ သူမရွိတာလဲ အေၾကာင္းတခု၊ တ႐ုတ္လို ေျပာရတာ ခံတြင္းေတြ႔တာလဲ အေၾကာင္းတခု ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာရင္း မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ ပလပ္ေပါက္မွာ ကြန္ျပဴတာ အားမသြင္းဖို႔ မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္လဲ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ အာ႐ိုက္ရင္း အားသြင္းေတာ့ ကြန္ျပဴတာ ဘက္ထရီ အားရွိေလသတည္းေပါ့ကြယ္။

ဘက္ထရီအားရွိၿပီ ဆိုမွ အင္တာနက္မွာ ေလ်ာက္ၾကည့္ အီးေမး ျပန္စရာရွိတာေလးေတြ ျပန္။ စကၤာပူထဲကို Gtalk-နဲ႔ ဆက္သြယ္။ နည္းနည္း ေညာင္းေတာ့ ေတာင္ေလ်ာက္ ေျမာက္ေလ်ာက္။ ေရေမႊးအေရာင္းဆိုင္လည္း ေရာက္ 3C-ဆိုင္ေတြလဲ ေရာက္ေပါ့။ ဘာမွေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္ပါဘူး။ ညေနေစာင္းေတာ့ မေလးဖက္ကို ေညာင္းဖို႔ Check in ၀င္။ ကိုယ္စီးရမယ့္ ဂိတ္ကိုသြားေတာ့ ေလယာဥ္ 1နာရီ ေနာက္က်မယ္-တဲ့။ အင္းးး  ေလဆိပ္ထဲမွာ 5နာရီေလာက္ ေစာင့္ၿပီးသား ဆိုေတာ့ ထူးပါဘူးေလ။ တနာရီ ပိုၿပီး ေစာင့္ ဆိုလဲ ေစာင့္လုိက္ရုံပ။ ေစာင့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေလယာဥ္ စီးၿပီး မေလးကို ညေန 7:00 ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေရာက္ရွိပါတယ္။