ခ်န္ဂီ အက်ဥ္းသား

မေလးမွာ ေနရင္း ျပန္မဲ့ ရက္ကို တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီဇင္ဘာ 28 ေန႔လည္ 11 နာရီ ခ်န္ဂီေရာက္ 1 နာရီ ထိုင္၀မ္ေလယာဥ္ ထြက္ဆိုေတာ့ အကိုက္ပဲေပါ့ေလ။ ၾကားထဲမွာ ႏွစ္နာရီေတာင္ ျခားထားတာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါေပါ့။ စီစဥ္သူ မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ စိတ္ပူၾကတယ္။ သူတို႔ ေဒသ သူတို႔ ေလယာဥ္အေျခအေနကို သူတို႔ ပိုၿပီး သိတယ္ မဟုတ္လား။ ခုခ်ိန္က မေလးမွာ မိုးရာသီျဖစ္ၿပီေလ။ ေလယာဥ္ခ်ိန္က ေနာက္က်တာ မ်ားသတဲ့။

အဲဒါနဲ႔ မိတ္ေဆြမ်ားက 27 ရက္ေန႔မွာ မေလးကေန စကၤာပူျပန္ဖို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ တခု စီစဥ္ေပးၾကတယ္။ သူတို႔ စိတ္ကူး 27-ရက္ေန႔ စကၤာပူသြား။ ဟိုမွာ တစ္ည အိပ္။ 28-ရက္ေန႔ ေန႔လည္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ထိုင္၀မ္ ျပန္ေပါ့။ အင္းးး သူတို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္လို႔။ ဒီက ေမာင္မွာသာ စကၤာပူဗီဇာ မရွိလို႔ ေငါင္ေနရတာ။

သူတို႔က ေစတနာနဲ႔ စီစဥ္ေပးၾကတာဆိုေတာ့လဲ မေျပာသာဘူးပ။ မေျပာသာေပမယ့္လဲ ေျပာေတာ့ ေျပာလိုက္ရတယ္။ ငါ့မွာ စကၤာပူ ဗီဇာမရွိေတာ့ ေလဆိပ္မွာ ညအိပ္႐ုံေပါ့-လို႔။ ဟယ္ Arrival Visa ယူၿပီး၀င္ေပါ့-တဲ့။ ဟွင္း ဟွင္း ဟွင္း။

မႏွစ္က ဗီယက္နမ္ေရာက္ ေရႊျမန္မာတစ္ေယာက္က ဗီယက္နမ္ စေတးေရွာင္ခ်င္တယ္။ ထိုင္၀မ္ကို လာေရွာင္လို႔ ရမလား-တဲ့။ ကိုယ္က ေနာက္လိုက္မိေသးတယ္။ ရတာေပါ့-လို႔။ သူက အားတက္သေရာနဲ႔။ ဆိုပါအုံး-တဲ့။

အဲ ေမာင္ရင့္မွာ အေမရိကန္ Green Card- ေတာ့ ရွိဖို႔လိုတယ္။ အႏွီဟာသာရွိရင္ ေအးေဆးပဲ၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား ၆ လ ဗီဇာရတယ္- လို႔။ ခုလဲ ၀ဋ္လည္ၿပီလား မဆိုႏိုင္။ ကိုယ့္ ပတ္စပို႔အေၾကာင္း ကိုယ္ပဲ ေကာင္းေကာင္းသိတာဆိုေတာ့လဲ ဒီအတိုင္းပဲ ခံ႐ုံပ။

ဆိုေတာ့ကာ သူတို႔ပဲ စကၤာပူကို ဆက္သြယ္ၿပီး ဘယ္လို လုပ္လိုက္သည္ မသိေပါ့ေလ။ အဲသည္နည္းနဲ႔ အီးဗီဇာ ရလိုက္ပါတယ္။ ရတဲ့ အႏွီ E Visa ဆိုသဟာေလးကို ပရင့္ထုတ္ၿပီး လက္ထဲ လာထည့္ေပးေတာ့ ေကာင္းေလွာင္းေတး ေကာင္းေလွာင့္ေတးေပါ့။

အဲသလိုနဲ႔ 27 ရက္ေန႔မွာ စကၤာပူ ခ်န္ဂီကို တေခါက္ ျပန္ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ ဗီဇာ ဆိုသဟာက အပီပါသကိုးဗ်။ အီးဗီဇာကို ၾကည့္ၿပီး အင္မီဂေရးရွင္း မမေလး (တ႐ုတ္လို 少姐ကို ထိုက္႐ိုက္ဘာသာျပန္တာ) မ်က္လုံးကို ေထာင္ၿပီး ႏွစ္ခါေတာင္ ၾကည့္ပါတယ္။ ငါ့မ်က္ႏွာ ဘာမ်ား မွားေနပါလိမ့္-ေပါ့။ လူအားလုံး ႏွာေခါင္းက ေဇာက္ထိုးပဲဟာ။ ငါ့က်မွ ဘာမ်ားအထူး အဆန္းလုပ္ၾကည့္ပါလိမ့္ လို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။

ဗီဇာစာရြက္ေပးပါ-တဲ့။ အမ္ ! မမေလး လက္ထဲကဟာ ဗီဇာစာရြက္ မဟုတ္လားဆိုေတာ့။ ဟုတ္ေသးဘူးတဲ့။ ေနာက္တရြက္ ရွိရအုံးမယ္-တဲ့။ ခု နင္ျပတာက တရြက္ပဲ။ ေနာက္တစ္ရြက္ ရွိရအုံးမယ္ ဆိုပဲ။ လာ၊ ခဏ လိုက္ခဲ့ ဆိုၿပီး သူ႔ အထက္အရာရွိဆီ ပို႔ေပးပါတယ္။

အထက္အရာရွိကလည္း ၾကည့္႐ႈ စစ္ေဆးၿပီးသကာလ ဒီမွာ ၾကည့္ click here ဆိုတာ ျမင္တယ္မို႔လား။ ဗီဇာေပးတဲ့ Website-မွာ  ဒီေနရာမွာ click လို႔ ေရာက္သြားတဲ့ ေနရာက စာမ်က္ႏွာကို Print ထုတ္ခဲ့ရမွာ။ နင္က အဲဒီစာရြက္မွ မယူခဲ့ပဲ။ အညႊန္းစာရြက္ကိုပဲ Print-ထုတ္ခဲ့တာ တဲ့။ ခဏ လိုက္ခဲ့ပါ ဆိုၿပီး အခန္းတခုထဲကို ထည့္လိုက္ပါတယ္။ အေသအခ်ာ ၾကည့္မိေတာ့မွ။ အင္း ေပသားပဲ။ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ျမင္ဖူး သုံးဖူးတဲ့E-visa ဆိုေတာ့လဲ ဘယ္ သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ကိုယ္တိုင္ Print -ထုတ္ရတာဆိုလဲ တမ်ိဳးပ။ အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ့္အမွားနဲ႔ ကိုယ္။ [ အခုလဲ ကိုယ့္အမွားပါ။ ဗမာပီပီ သက္သာလို သက္သာျငား ကိုယ့္ဖာသာ ဆင္ေျခေပးၾကည့္တာ။ ကိုယ့္ဆင္ေျခကို သူတို႔က လက္မခံေတာ့လဲ သူတို႔ ပို႔တဲ့ အခန္းထဲမွာ သြား ေနရသတည္းေပါ့။ ]

(ေလဆိပ္အခ်ဳပ္ခန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးလိုက္ေသာ မေလးမိတ္ေဆြမ်ား၏ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္)

 

သူ အျပင္ဖက္ေရာက္မွ အေပါ့သြားခ်င္လို႔ အိမ္သာ ေမးဖို႔ တံခါးကို တြန္းၾကည့္ပါမွ ေအာ္- ဒါက အခ်ဳပ္ခန္းေပကိုးလို႔ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ အင္းးး အခ်ဳပ္က်မဲ့ က်ေတာ့လဲ အဆင္ျမင့္ျမင့္ စကၤာပူမွာ အခ်ဳပ္က်တာ မဆိုးပါဘူးေလ-လို႔ ေျဖေတြ ေတြးရမလိုလို။  ယၾတာေက်သြားတာေပါ့လို႔ ေတြးရင္း ၿပဳံးမိလိုက္ေသးတယ္။ ေအာင့္ရင္း ျပဳံးရတာဆိုေတာ့ ေအာင့္ ျပဳံး ေခၚရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အခန္းထဲ ထည့္တဲ့ အရာရွိ ေနာက္တေခါက္၀င္လာေတာ့ ေျပာမိလိုက္တယ္။ နင္တို႔ ဗီဇာမေပးခ်င္လဲေန၊ ငါ့ကိုေတာ့ ဒီလို အခ်ဳပ္ထဲ မထည့္နဲ႔။ ေဟာဒီမွာ ထိုင္၀မ္ ဗီဇာ၊ ေဟာ့ဒီမွာ ေလယာဥ္လက္မွတ္၊ မနက္ျဖန္ ေန႔လည္ တနာရီ ေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္မွာ-လို႔ ခပ္တည္တည္ ဖိန္႔လိုက္ရတယ္။ (႐ုပ္တည္ၾကီးနဲ႔သာ ဖိန္႔လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္အမွားနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ့ မာမာ မဖိန္႔ရဲဘူးပ။)

လူၾကီးမင္း စိတ္မရွိပါနဲ႔-တဲ့။ သူတို႔ လိုအပ္တာေတြကို စုံစမ္းေနလို႔ အခ်ိန္ၾကာသြားတာ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ Invitation Letter -ပို႔သူဆီ ဆက္သြယ္ၿပီး E-visa စာမ်က္ႏွာကို Print ထုတ္ၿပီး Fax ပို႔ခိုင္းထားပါတယ္။ ခု ေရာက္ပါၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္  ဗီဇာ ေပးလိုက္ပါ့မယ္-တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကို နာရီ၀က္ေလာက္ ေနခဲ့ရသတည္း။ အင္းေပါ့ေလ။ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အိမ္ေထာင္ ဆိုသဟာေတာင္ က်သြားၿပီပဲ။ သူတို႔မွာ လြတ္ရက္မရွိ။ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးနဲ႔ တည္းေႏွာင္။  ေနပူပူ မိုးရြာရြာ ဘယ္အရာမဆို ရတယ္-တဲ့။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ကိစၥမရွိ။  လြတ္ရက္က အတိ ရွိေနၿပီပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲယားကြန္းနဲ႔ ဘာနဲ႔။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ ဘယ္အရာမဆို လြတ္တယ္။