ေျမပဲကၽြန္းေရာက္ ေရႊတေယာက္

။

ရြာက ခြါခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ရြာမွာ အေျခခ်မယ္လို႔ စိတ္က ဘယ္လို မွန္းခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္က တကယ္ မလွမ္းႏိုင္ေသး။ လွမ္းရင္း လွမ္းရင္းႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြသာ က်ဲလို႔ လာခဲ့သည္။ က်ဲသမွ ရြာအျပင္ဖက္ကို ေရာက္သည္အထိ။ 

တေလာက ရန္ကုန္မွဟု ဆိုေသာ ေမာင္မင္းၾကီးသားတေယာက္က Gtalk ကို လာၿပီး Add သည္။ Add ေပါ့ေလ။ လက္ခံလိုက္သည္။ မင္းေလးက ဘယ္မွာေနသလဲ-တဲ့။ ေၾသာ္ မင္းၾကီးလုပ္လာတာၾကာေတာ့ ကိုယ့္ကို မင္းေလး အေခၚခံရေတာ့ ဘယ့္ႏွာပါလိမ့္ေပါ့။ ကိုယ့္ အေကာင့္နာမည္က မင္းေလး မဆန္ဟု တသက္လုံး ထင္ခဲ့သမွ် ေမာင္မင္းၾကီသားနဲ႔ ေတြ႕ခါမွ ဘုန္းကညာတပါး လုံးရာက ျပားရမယ့္ အေပါက္။ ပိတ္သတ္တို႔ရယ္ komyintko ဆိုတဲ့ ကိုယ့္နာမည္ကို ဘယ္ဂလိုမ်ား မင္းေလး-လို႔ ထင္ရက္ပါလိမ့္။

ရြာအျပင္မွာ ေရာက္ေနတယ္-ဆိုေတာ့၊ ေၾသာ္ ရြာအျပင္မွာ အင္တာနက္ရွိသလား-တဲ့။ အင္း ဘယ့္ႏွယ္ ဆက္ေျပာရမွာပါလိမ့္။ မင္းေလး ဘယ္မွာေနသလဲ၊ အတည္ေျပာပါ လို႔ ဆက္ျပန္သည္။ ေျမပဲကၽြန္းမွာ ေနတာေပါ့ ဆိုေတာ့။ေျမပဲကၽြန္းဆိုတာ ဘာလဲ သိပုံမရ။ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲက ေျမပဲ စိုက္သည့္ ကၽြန္းဟု ထင္သြားပုံရသည္။ မႏၲေလးကိုလာၿပီး အင္တာနက္သုံးတာလား-တဲ့။ ေျမပဲကၽြန္းအေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႔ ၾကံခါ ရွိေသး။ ေမာင္မင္းၾကီးသားက တာ့တာ ဆိုၿပီး ဆင္းသြားေလၿပီိ။ အထင္ေသးသြားသည့္ သေဘာ။

ဒါနဲ႔ ကိုယ္ေနတဲ့ ေျမပဲကၽြန္းကိုေတာ့ ၾကဳံသေလာက္ မွတ္စုေလး လုပ္ဦးမွေလ-လို႔ အေတြးေရာက္မိျပန္သည္။ ဘယ္က စရမွာ ပါလိမ့္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာမက ေလ့က်င့္ခန္းအျဖစ္ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရန္ မွာလိုက္သည္။ ေခါင္းစဥ္က Only in Taiwan- ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ထင္သလို ေျပာရန္-တဲ့။ ဘယ္က စလွ်င္ ေကာင္းေလမည္လဲ စဥ္းစားရသည္။ ေကာင္မေလးေတြ ၀တ္စား ဆင္ယင္ပုံကို ေျပာရရင္ ေကာင္းမလား။ 

ေျမပဲ မေလးေတြ ၀တ္ပုံစားပုံက ေရႊျပည္ၾကီးနဲ႔ မတူတာေတာ့ အမွန္။ အထက္ရွည္ ေအာက္တို လို႔ အလြယ္ေျပာရမည္ ထင္သည္။ အကီ် ၤလက္ရွည္ ၀တ္တာမ်ားသည္။ လက္တို၀တ္သူ သိပ္မမ်ား။ သူတို႔ အကီ် ၤက လည္ပင္းအထိ ေစ့လို႔ ေနသည္က မ်ား၏။  ဤကား အထက္ရွည္တည္း။ ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္သူ နည္း၏။ တိုတိုေလးေတြ။ စကဒတ္က်ျပန္ေတာ့လဲ မီနီ စကဒ္ဆိုတာမ်ိဳးကို ၀တ္ၾကျပန္၏။ တခါတရံ တိုသည့္ ေဘာင္းဘီကို အနားမ်ားကို ေခါက္လို႔ပင္ ၀တ္ၾကျပန္ေသး၏။ အင္းးး ဒီအေၾကာင္းေျပာျပန္ရင္ ျပႆနာက ႏွစ္ခု။ တခုက သူတို႔ အ၀တ္အစားနာမည္ အေခၚအေ၀ါေတြ ကိုယ္မသိ။ ဗမာလိုပင္ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ မသိ။ ေနာက္တခုုက ႏွာဘူး ဟု အထင္ေရာက္ႏိုင္သည္။

သည္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို ေျပာင္းေျပာဖို႔ စဥ္းစားရျပန္သည္။ ဘာေျပာလွ်င္ ေကာင္းမည္လဲ။ မၾကာမၾကာ ဖုံးဆက္တတ္သည့္ ကိုယ္မသိေသာ သူမတို႔ အေၾကာင္း ေျပာရင္ ေကာင္းမည္လား။ ကိုယ့္နံပါတ္ကို ဘယ္လိုရၾကသည္မသိ။ ရမ္းသမ္းႏွိပ္တာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့။ နိေဟာင္-တဲ့။ သူေဟာင္ေတာ့လဲ ကိုယ္က  ျပန္ေဟာင္ရတာေပါ့။ ကိုယ့္ဖက္က ေဟာင္ၿပီးခါ ရွိေသး။  သူမက ကြိစိ ကြစ-အသံေတြျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ခၽြဲခၽြဲေလး ဆုိရွာသည္။ ဘာဆိုသလဲေတာ့ မသိ။ ကိုယ္ကလည္း ေရာက္စ ဆိုေတာ့ ကြိစိ ကြစက မရေသး။ ဘိုလို ျပန္ေမးရသည္။ သည္ေတာ့ “ေတြ႔ ပုခ်ီ”  ဆိုၿပီး ဖုံးခ်သြားသည္။ ေၾသာ္ ဘယ့္ႏွာပါလိမ့္။ သူပဲ ေတြ႔တဲ့ ဖုံးကို ေကာက္ခ်ီၿပီးမွ ေတြ႔ပုခ်ီ-ဆိုေတာ့ ခ်ီေပါ့ကြယ္။

တခါမဟုတ္။ တေယာက္လဲ မဟုတ္။ ကြိစိ ကြစေလးေတြ နဲနဲရလာေတာ့ ဖုန္းမ်ားမွား ဆက္သလားေမးမိသည္။ အဲသည္ေတာ့ ဟုတ္ဖူးတဲ့။ “ ငါ ႏိုင္ငံျခားသားပါကြယ္။ တ႐ုတ္စာ သင္ေနတုံးပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေျဖးေျဖး ေျပာပါလား။” ဆိုေတာ့မွ “ေတြ႔ ပုခ်ီ”  ဆိုကာ ဖုန္းခ်သြားၿပန္သည္။ သည္ပုံစံက ခဏခဏ။ လူကသာ ေျပာင္းသြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ရိပ္မိေတာ့သည္။ ေၾသာ္ သူမတို႔က သူမတို႔ကိုး-လို႔။ အင္းး သည္အေၾကာင္းေျပာျပန္ပါရင္လဲ ဆရာမ မ်က္ႏွာ ဘယ္မွာ သြားထားရမွာပါလိမ့္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။

ကိုယ္မဖတ္တတ္သည့္ Phone Massage ေတြအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ေရာ။ သည္ႏိုင္ငံမွာက အဆန္း။ ကိုယ္မသိသူေတြဆီမွ SMS ေတြ ေရာက္လာတတ္သည္။ ဖတ္တတ္သူေတြ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာ ဟု ဆိုသည္။ ဘာေၾကာ္ျငာလဲ မသိ။ အင္းးးး ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကိုယ္မွ မဖတ္တတ္ေသးသည့္ အေၾကာင္းအရာတခုကို ဘယ္လို ေျပာရမွာပါလိမ့္။ ဟုတ္ေသးပါဘူး။

သည္က ကေလးေတြ ဆိုင္ကယ္စီးသည့္ ပုံစံ။ ဟုတ္သည္။ ဒီမွာက ေႏြ ေႏြ ေဆာင္းေဆာင္း အကီ် ၤ လက္ရွည္ သုံးသည္။ ဆိုင္ကယ္စီးေတာ့ ထို အကီ် ၤ လက္ရွည္ေတြကို ေနာက္ျပန္ ၀တ္ၾကသည္။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ရင္ဘတ္ကို ေလမတိုးေအာင္ ေနာက္ျပန္၀တ္တာပါ-တဲ့။ ေႏြရာသီမွာေတာ့ လက္ေမာင္းေတြ ေနေလာင္မွာ စိုးလို႔-တဲ့။ ဟုတ္ေပသားပဲ။ ဒါဟာ Only in Taiwan ပဲေပါ့။ ေနာက္တပတ္ အတန္းေရွ႕ထြက္ၿပီး ေျပာဖို႔ရာ သည္အေၾကာင္းကိုပဲ ေရြးလိုက္ေတာ့မည္။