တ႐ုတ္စကားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နား။

။
ဘာလိုလိုႏွင့္ ခုဆိုရင္ တ႐ုတ္စာသင္တန္းက ျပန္ဖြင့္ပါၿပီ။ တေန႔မွာ တ႐ုတ္စာကို သင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့။ သူက အေတာ္ခက္သည္ေလ။ ကမၻာမွာ အခက္ဆုံးစာ ဆိုကိုး။ တ႐ုတ္စကား ေျပာတတ္သည့္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားပင္လွ်င္ တ႐ုတ္စာသင္မဲ့ အစား က်ားဖင္သာ ႏိႈက္လိုက္ခ်င္ရဲ႕ လို႔ ညည္းသံကို ၾကားဖူးလို႔ပါ။ ကိုယ္ေတာ့ျဖင့္ က်ားဖင္ကို ႏိႈက္မိၿပီလား မဆိုႏိုင္။

။

သင္တန္းက ထိုင္နန္ၿမိဳ႕က National Cheng Kong University (NCKU) သူတို႔အေခၚ ခ်န္သ-မွာပါ။ ႏိုင္ငံျခားဘာသာ႒ာနရဲ႕ လက္ေအာက္ခံ တ႐ုတ္ဘာသာစကား သင္တန္းေက်ာင္း ဆိုေပမယ့္ စာသင္ခန္းအားလုံးမွာ အဲယားကြန္းႏွင့္။ ကြန္ျပဴတာခန္းက သီးသန္႔။ မနက္ ၈း ၃၀ ကေန ညေန ၅း၃၀ အထိ။ ဆရာမ အားလုံး အေယာက္-၃၀ ေလာက္နီးပါးရွိသည္-တဲ့။ အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္က ဆရာမ အမ်ားစုက ဘိုလိုမေျပာတတ္ၾကပါ။ သို႔ေပမင့္ ဘယ္ဆရာမမွ မ်က္ႏွာမငယ္။ ကိုယ့္ပညာႏွင့္ကိုယ္ ထည္၀ါစြာ ရပ္တည္ခြင့္ရၾကသည္-ေလ။ ေရႊျပည္ၾကီးႏွင့္ေတာ့ ကြာပါ့။ ဘိုလိုမေျပာတတ္လို႔ အားငယ္ရသည့္ ပညာတတ္ေတြကို သတိရမိေသးေတာ့။

။

တႏွစ္မွာ Semester ေလးခု။ Frist Semester ႏွစ္လခြဲသင္၊ ႏွစ္ပတ္ နားၿပီးမွ 2nd Semester-မွာ သုံးလသင္ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္၀က္က်ိဳး။ ၿပီးရင္ ႏွစ္ပတ္နား။ 3rd Se mesterမွာ တခါ ႏွစ္လခြဲသင္ ႏွစ္ပတ္နား။ ေနာက္ဆုံး 4th Semester-မွာက်ေတာ့ သုံးလ သင္လိုက္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေရာဆိုပါေတာ့။ သူတို႔ Course-ကုန္ေအာင္သင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္တက္။

။

သင္တန္းစတဲ့ ေန႔မွာ ႐ုံးခန္းသြားေတာ့ စာေရးမက သူမကိုယ္ သူမွ မိတ္ဆက္ရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္ေလ။ “ How can I help you? I'm Jia Jia (က်ားက်ား). ဘာညာ သာရကာ” ။ ဘုရားဘုရား က်ားက်ားဆိုပါလား။ က်ားနဲ႔ေတာ့ ေတြ႔ၿပီဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။ သည္လိုနဲ႔ စာသင္ခန္းထဲကို ေရာက္လို႔ သင့္တင့္မယ့္ ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး မ်က္စိနဲနဲ ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Classmate ေတြအျဖစ္ Asian ႏွစ္ေယာက္ အျဖဴက ၇ေယာက္ ေတြ႔ရသည္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပန္အလွန္ မိတ္ဖဲြ႕၊အလႅႅာပသလႅႅာပ ေျပာၾကေတာ့ Asian-ႏွစ္ေယက္က ကိုရီးယားကတဲ့။ ကိုရီးယား မင္းသမီးမ်ားက လွေပမင့္ သူမတို႔ကေတာ့ အလွႀကီးမဟုတ္ပါ။ တေယာက္ေသာ ကိုးရီးယန္းက သူမကိုယ့္သူမ မိတ္ဆက္သည္။ “My name is Jia Mee (က်ားမီး)”-ဟု ဆိုသည္။ အီးဟီးးး တ႐ုတ္စာ သင္မိတာ က်ားမီးဆြဲမိတဲ့ အေပါက္ေတာ့ မေရာက္တန္ေကာင္းဟု ေအာက္ေမ့မိ၏။

။

ျဖဴဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ ငါးေယာက္ေသာ မယ္ေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေသာ္တာေဆြေျပာသည့္ ယြတ္ယွေျပ (Russia)က တဲ့။ နာမည္ေတြက ဆာရွာ၊ ဒါရွာ၊ မာရွာ။ တီယာနာ၊ ထြန္းညာ။  အာလာ လာ ... အားလုံး အာေတြနဲ႔ခ်ည္း ဆုံးပါလား။ သည္ထဲမွာ အေမရိကန္ေမာင္က ႏွစ္ေယာက္။ တေယာက္က ဂ်ိဳးဇက္။ သူက ကေလးသာသာ။ ေနာက္တေယာက္က ဂၽြန္နသန္။ အေရွးတိုင္းဟန္ကို ႏွစ္သက္၍ တ႐ုတ္စာကို လာသင္လို႔လား မသိ အျဖဴေပမင့္ အမူအရာအားလုံးက အေနာက္ပုံ မေပါက္ပါ။

။

သည္လိုႏွင့္ ဆရာမ၀င္လာၿပီး စာမသင္ခင္ သင္တန္းစည္းကမ္းမ်ား ဘိုလို ဖတ္ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမကိုယ္သူမ မိတ္ဆက္သည္။ My name is Jia Ping (က်ားဖင္). ဟင္! သည္လိုဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ က်ားဖင္နဲ႔ တကယ္ ေတြ႔ၿပီေပါ့။ ေကာင္းေလစြ စာေရးမက က်ားက်ား Classmate က က်ားမီး၊ ဆရာမက က်ားဖင္။ ပထမဆုံးေန႔မွာပင္ က်ားသုံးေကာင္ႏွင့္ ေတြ႔ေနရေခ်ၿပီ။ က်ားေၾကာက္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရသည္။

။

မိတ္တ္ေဆြမ်ားကေတာ့ အားေပးပါသည္။ “ ကိုယ့္လူေရ အခြင့္သင့္တုံး သင္ထား။ ကမၻာေပၚမွာ မီးခိုး အူအူရွိရင္ တ႐ုတ္ရွိတယ္။ သူတို႔ႏွင့္ လြတ္တဲ့ ေနရာမရွိဘူး” -တဲ့။ ေျမပဲ မိတ္ေဆြအားေပးပုံက တမ်ိဳး။ “ အမ်ားႀကီး မေၾကာက္ပါနဲ႔ေနာ္။ စာလုံးေရ ၅၀၀-ေလာက္ရရင္ စကားစျမည္ ေျပာတတ္မယ္။ ၃၀၀၀-ေလာက္ ရရင္ေတာ့ စာနယ္ဇင္း ဖတ္တတ္ၿပီ၊ စာတမ္းျပဳစုတဲ့ အဆင့္မွာသာ အလုံးေရ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ သိဖို႔ လိုတာပါ”-တဲ့။

။

ၾကားစကေတာ့ အားရွိစရာ။ တကယ္ လုပ္ၾကည့္ေတာ့ အမယ္မင္း ခက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ စာတလုံးရဖို႔အေရး။ အသံထြက္ တခါက်က္၊ စာလုံးကို မွတ္မိေအာင္ တလုံးကို ဆယ္ခါထက္မက လိုက္ေရး၊ အဓိပၸါယ္သိေအာင္လဲ မွတ္၊ အသုံးျပဳပုံကို သိေအာင္ဖတ္ႏွင့္ ခ်ာလပတ္ကို လည္သြားေတာ့သည္။ သူ႐ို႕စာက အကၡရာမွ မရွိတာ ကလား။ လည္ေတာ့ လည္တဲ႔ နားလည္တာမဟုတ္ မ်က္စိဆိုတာလို။ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္လို အသံနဲ႔ နာမည္မ်ား ၾကားရအုံးမည္ မသိ။

။