ႏႈတ္ဆက္ျခင္း

လြန္စြာမွ နည္းပါးလွစြာေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ပုံမွန္မေရးျဖစ္တဲ့ ဒီ ဘေလာ့ေလးကို 2010 Jun လအထိ အတိအက် ရပ္နားထားမလို႔ပါ။ ဆင္ေျခေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၿပီး ေရွာင္ခဲ့တဲ့ အလုပ္တခု လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မလို႔ ဆိုပါေတာ့။

ကိုယ္တို႔အတြက္ ကြက္လပ္က တျဖည္းျဖည္းက်ဥ္းလာၿပီေလ။ ဘာကြက္လပ္လဲ ဆိုေတာ့ ဒါေပမယ့္ ဆိုတဲ့ ကြက္လပ္ကေလးပါ။ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္တခုကို ေကာင္းမွန္းပင္သိေသာ္လည္း မလုပ္လိုတဲ့အခါမွာ “ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုဟာေလး လုပ္စရာရွိလိုပါ။ ဒီဟာေလးလုပ္စရာရွိလုိ႔ပါ။ ” စသျဖင့္ ဆင္ေျခေတြေပးဖို႔ “ဒါေပမယ့္ ” ဆိုတဲ့ ကြက္လပ္ထဲကို ေျပးေျပးၿပီး ၀င္ေနခဲ့ၾကတာ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာပါ။

ခုေတာ့ အသက္အရြယ္က ၃၀ေတာင္အေတာ္ စြန္းလာၿပီဆိုေတာ့ ေပးစရာဆင္ေျခက နည္းသည္ထက္ နည္းလာပါၿပီ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြက္လပ္ကလဲ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလာၿပီေလ။ တခ်ိန္က ေဇာက္ခ်ၿပီး တကယ္လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ မရင့္က်က္မႈ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး လိုခ်င္မႈေတြေၾကာင့္ အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး။ အဆိုးဆုံးကေတာ့

စြန္႔လြတ္ျခင္းအားျဖင့္ ရလာတဲ့ ရလာဒ္ကို တြယ္တာစိတ္ပါ။ ဟိုးတုံးက တကယ္ကို မသိခဲ့ပါဘူး။
ခုေတာျဖင့္ လုံေလာက္တဲ့ ရင့္က်က္မႈ မရွိေသးသည့္တိုင္ လိုအပ္တာထက္ ပိုၿပီး လုိခ်င္မႈကေတာ့ အရင္ကေလာက္ မမ်ားေတာ့ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေရာက္ပါတယ္။ စြန္႔လြတ္ျခင္းအားျဖင့္ရလာမဲ့ အက်ိဳးဆက္မွာလဲ ျပႆနာေတြ တပုံၾကီး ဒုကၡေတြ တေထြးၾကီးဆိုတာေလာက္ေတာ့ ရိပ္မိေနပါၿပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္တခုကိုေတာ့ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါဦးမယ္။ Jun လက်မွ ေတြ႔ၾကတာေပါ့။

အမည္မသိေသာ

တူညီတဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔
ပခုံးလာဖက္တဲ့ လူ
သူ
အခု ဘယ္မွာလဲ ?

ယုန္သူငယ္ အၿပဳံးနဲ႔
ေျခသလုံး လာဖက္တဲ့ လူ
သူ
အခု ဘယ္မွာလဲ?

ေလထန္ မိုးသည္း
လြန္ကဲ မုန္တိုင္း
လႈိင္းၾကီးမာန္ထ
ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခါ
ေတာင္ၿဖိဳရတဲ့ အခါ
ေတာတိုးရတဲ့ အခါ
ဖက္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ
ဖေယာင္းလို အရည္ေပ်ာ္ကာ
ငါ့ အပါးက ခြါသြားၾက

အင္းေလ
မြန္းတည့္ေနေအာက္
ငါ့အရိပ္ကေတာင္ ငါ့ကို ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္
ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမွ မသိပဲ

အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ
ဘုရားေဟာအတိုင္း ရွိေစ
တရားသေဘာအတိုင္း အသိေစ။

ေႏြထဲ
မိုးထဲ
ေဆာင္းထဲ
ေလွ်ာက္ရဲတဲ့ သတၱိ
ေသြးညွိေဖာ္မလို
ငါ တကိုယ္ေတာ္
ငါ့ေျခေပၚ ငါရပ္ဖို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ တပ္လွန္႔လိုက္ပါၿပီ။

[1996 ၀ဲယာေလာက္က စာေပဂ်ာနယ္မွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ပါ။ ကဗ်ာ ဆရာ ကဗ်ာရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို မသိေပမယ့္ ႏႈတ္ထဲမွာ ကေန႔အထိ အလြတ္ရေနတာေၾကာင့္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ သိသူမ်ားရွိရင္ ေျပာေပးပါ။]