[ ညီငယ္တေယာက္က သူ႔ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ လူငယ္ေတြ ေလာေလာဆယ္ ၾကဳံေနရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ သူ႔အျမင္ကို တင္ျပထားတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ ေဆာင္းပါးထဲမွာ သူ႔ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ ေျပာစရာ တခုပဲ ရွိလာပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာေလးေတြကို သူ႔ဆီကို အီးေမးလ္ပို႔လိုက္ေတာ့ ပို႔လိုက္တဲ့ စာကိုပဲ သူ႔ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ တင္ခ်င္ပါတယ္-တဲ့။ တင္ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီမွာလဲ ထပ္ထင္လိုက္ပါတယ္။]
ညီ
ခုေရးေနတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို ဆက္ေရးေစခ်င္ပါတယ္။ အက်ိဳးမ်ားမယ့္ ေဆာင္းပါးေကာင္း တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔ေတြအတြက္ မအပ္စပ္ဖူးလို႔ ထင္ရေပမယ့္ ကိုယ့္တပည့္ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ပတ္၀န္္းက်င္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ အေရးပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုပါ။ ဆရာေအာင္သင္းကေတာ့ အသိမွာ ခံစားသိနဲ႔ ၾကံဆသိ ဆိုၿပီးေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္္။ အဲဒီ ႏွစ္မ်ိဳးထဲမွာ ခံစားသိဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံဖူးမွ ရႏိုင္ပါတယ္-တဲ့။ အျဖစ္အပ်က္တိုင္းကို ကိုယ္တိုင္ ႀကဳံဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ ပိုၿပီး မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ႀကဳံဖူးသူေတြ ေရးတဲ့ စာေပကို ဖတ္ရမွသာလ်င္ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ အလြန္ဆုံး ရႏိုင္တာက ၾကံဆသိ္ပါ။ ဘာသိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ အနဲဆုံး ရြာကို ျပန္ၿပီး ဆရာလုပ္မဲ့ ဦးဇင္းတို႔အတြက္ေတာ့ လုိအပ္ပါတယ္။ ဘုမသိ ဘမသိ ဆရာျဖစ္တာထက္ စာရင္ နဲနဲပါးပါး သိၿပီး ဆရာလုပ္တာက တဖက္လူအတြက္ အက်ိဳမ်ားမလားလို႔ပါ။
ဦးဇင္း ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေဆာင္းပါးရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ ဘာမွ မသက္ဆိုင္ပါ။ ေရျမွဳပ္ဗံုးအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ နဲနဲေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဦးဇင္းနဲ႔ ဒကာဘလက္ခ္ တယ္လီပသီမ်ား ရွိေနေရာ့သလားမသိပါဘူးဗ်ာ။ ေရျမဳပ္ဗုံးအေၾကာင္းရယ္ ဟိုတခါ ေမးထားတဲ့ ေမးခြန္းအေၾကာင္းရယ္ကို စာေရးမလို႔ ျပင္ဆင္ေနတာပါ။ ေဆာင္းပါးမွာ ဘုန္းၾကီးေတြအေၾကာင္း မေကာင္းသတင္းပါလို႔႔ တုံ႔ျပန္တယ္လို႔ေတာ့ မမွတ္ယူေစခ်င္ပါ။
ေရျမွဳပ္ဗံုး အေၾကာင္း ေျပာၾကတာ အေၾကာင္းႏွစ္ခု ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ပထမ တခုက ဗမာေတြရဲ႕ ဗီဇေၾကာင့္ပါ။ ဗမာ့ ဗီဇက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ၿပီး အထင္ၾကီးၾကပါတယ္။ ျမွင့္လို႔လဲ တြက္ၾကပါတယ္။ ငယ္တုံးက သင္ရတဲ့ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္းစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ဦးဗဂ်မ္းရဲ႕ ကာတြန္းတကြက္ကို မွတ္မိဦးမလားပဲ။ လူႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် စကားေျပာတဲ့ ပုံပါ။ တေယာက္က “အဘေရ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ေပၚေနၿပီတဲ့”-လို႔ ေျပာတဲ့ အခါ က်န္တေယာက္က “သူတို႔က အခုမွပါဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ ခ်ာရာဏသီမွာေလ။ မယ္သီတာကို မင္းဒသ ခိုးတုံးကတည္းက ေလယဥ္သုံးေနၿပီဗ်”-လို႔ ေျပာပုံကို ဆြဲထားတဲ့ ကာတြန္းေလးပါ။ အဓိပၸါယ္တူ ကာတြန္း ေလးကြက္ ဆြဲထားပါတယ္။ က်န္သုံးကြက္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
အဲဒါ ကိုယ္တို႔ လူမ်ိဳးရဲ႕ ဗီဇကို အတိအက် ေဖာ္ျပတာပါပဲ။ အဆိုးဆုံးတခုကေတာ့ အ႐ႈံးကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ညံ့ရင္ ညံ့တယ္။ မွားရင္ မွားတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္အသုံးမက်တာကို ၀န္မခံပဲ အေျခအေနတခုခု ဒါမွမဟုတ္ရင္ တျခားလူ တေယာက္ေယာက္ကို အျပစ္ပုံခ်ခ်င္ၾကတယ္ေလ။ (အဲဒီအထဲမွာ ဦးဇင္းလဲ ထိပ္တန္းတေနရာမွာ ခုထက္ထိ ပါေနဆဲပါ။)
ေနာက္အေၾကာင္းတခုက ဘာသာေရးသည္ လူေတြတိုးတက္မႈရဲ႕ အဟန္႔အတားျဖစ္တယ္လို႔ အထင္ေရာက္သူေတြ ၀ါဒျဖန္႔ၾကတဲ့အခါ သုံးတဲ့ ပါးစပ္ပုံျပင္ တပုဒ္လို႔ပဲ ယူဆပါတယ္္။ အထူးသျဖင့္ တပ္မေတာ္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြၾကားမွာ ေသြးခြဲတဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ဆိုရင္လဲ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။
အဂၤလိပ္ေတြ မႏၲေလးနန္းေတာ္ကို သိမ္းတဲ့ အဂၤလိပ္ေတြက သိမ္းမိတဲ့ ပစၥည္းေတြ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြကို စာရင္းလုပ္ထားတာ ခုထက္ထိ ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ပစၥည္းစာရင္းထဲမွာ ေရျမဳပ္ဗုံးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အရာဆိုလို႔ တခုမွ မပါပါဘူး-တဲ့။ မွတ္တမ္းမွတ္ရာလဲ မပါပါဘူး။ အစီရင္ခံစာထဲမွာ ပါတာတခုကေတာ့ ျမန္မာေတြ အဖို႔ ေတာ္ေတာ္ရွက္စရာေကင္းပါတယ္။
ငယ္တုံးက သင္ခဲ့ရတဲ့ သမိုင္းနဲ႔ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါ။ ဦးဇင္းတို႔ ငယ္ငယ္က “ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ သူ႔ကၽြန္မခံ စိတ္ အမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္စြာ ရရာလက္နက္ စြဲကိုင္ကာ အျပင္းအထန္ ခုခံတြန္းလွန္ တိုက္ခိုက္ပါေသာ္လည္း လက္နက္ခ်င္း မမွ်ေသာေၾကာင့္ အညံ့ခံခဲ့ၾကေလသည္။” လို႔ သင္ခဲ့ရတာပါ။
သူတို႔ ဖက္ကမွတ္ခ်က္ကေတာ့ “ဗမာေတြသည္ အဂၤလိပ္တပ္ကို ခံခ်ႏိုင္တဲ့ လက္နက္ေတြ အထိုက္အေလ်ာက္ ရွိပါလ်က္နဲ႔ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ မခုခံပါလိမ့္-ဆိုတာကို နားမလည္ႏိုင္ပါ။” တဲ့။
ထားပါေတာ့ေလ။ လူေျပာ သိပ္မ်ားေနတဲ့ ေရျမွဳပ္ဗံုးအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာၾကရေအာင္ပါ။ အဲဒါကို မေျပာခင္ အဲဒီေခတ္က ဘုရင္နဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ဆက္ဆံေရးကို အရင္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ဆိုတာ အာဏာ အလြန္ျပင္းတာပါ။ သူတို႔ သေဘာနဲ႔ မတိုက္ဆိုင္ရင္ တျခားသူ မဆိုထားနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အစ္ကိုရင္း ညီရင္း အစ္မအရင္း အကုန္သတ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး နန္းတင္ခဲ့တဲ့ သူကိုေတာင္ သတ္ဖို႔ ၀န္မေလးၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ အေဖကိုေတာင္ သတ္ၾကပါတယ္။ ငယ္ဆရာတို႔ ဘုန္းၾကီးတို႔ဆိုတာ ညွာရေကာင္းမွန္းေတာင္ သိမယ္ မထင္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေခတ္မွာ ဘုရင္ကို ဆႏၵျပဖို႔ ေနေနသာသာ စကားေတာင္ က်ယ္က်ယ္ မေျပာရဲပါဘူး။ ပါးစပ္ရဲလွပါတယ္ ဆိုတဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္သည္ပင္ မင္းမႈေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တခြန္းတပါဒါမွ ၀င္မေျပာခဲ့ပါ။ ယုတ္စြအဆုံး ဘုရင္မေျပာနဲ႔ ဘုရင္ရဲ႕ မိန္းမ(မိဖုရားၾကီးမဟုတ္ပါ) ေရွ႕မွာေတာင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ ဒါ တကယ့္ အမွန္တရားပါ။ သိမွီလိုက္တဲ့ လူၾကီးသူမမ်ားကို ေမးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုိင္လုံတဲ့ မွတ္တမ္းတခု သိခ်င္ရင္ ဒြါရဂိုဏ္းကို တည္ေထာင္တဲ့ အုတ္ဖိုဆရာေတာ္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။ သီေပါဘုရင္ နန္းက်၊ ကုလားျပည္ ေရာက္၊ ဟိုမွာ နတ္ရြာစံတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မိဖုရားေတြ ျမန္မာျပည္ကို အၿပီး ျပန္လာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အုတ္ဖိုလ္ ဆရာေတာ္ကို မိဖုရားတပါးကပင့္လို႔ သူတို႔အိမ္ကို ၾကြခဲ့တယ္။ တျခားဆရာေတာ္ေတြလဲ ပါပါတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တျခားဆရာေတာ္ေတြက ပုဆစ္တုပ္ၿပီး ထိုင္ပါတယ္။ အုတ္ဖိုဆရာေတာ္ တပါးတည္းပဲ သူတို႔ ေရွ႕မွာ တင္ပလႅင္ေခြၿပီး ထိုင္မိတယ္။ အဲဒီအခါမွာ လူေတြဆိုရင္ ခုခ်က္ခ်င္း မိုးႀကိဳးပဲ ပစ္ေတာ့မလား။ ေျမပဲ ၿမိဳေတာ့မလားေတာင္ ထင္ၾကပါတယ္။ ရဟန္းေလာကမွာလဲ အံၾသဘနန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီဘုန္းၾကီးေတာ့ တနည္းနည္းနဲ႔ မၾကာခင္မွာ ေခါင္းနဲ႔ ကိုယ္ အိုးစားကြဲေတာ့မယ္လို႔ ယုံသူေတြ အေတာ္ကို မ်ားခဲ့ပါသတဲ့။ သူတို႔ေခတ္ကုန္႐ုံတြင္မကပါဘူး။ ေျမာင္းထဲ ေရာက္လုလု အခ်ိန္ပါ။ ဘာပါ၀ါ ဘာအာဏာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ေမြးတဲ့ သားသမီးကိုေတာင္ သူတို႔ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ မရွိေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ သူတို႔ အာဏာရွိစဥ္မွာ ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
ေနာက္တခုကေတာ့ ေဒါက္တာတိုးလွေရးတဲ့ ကုန္းေဘာင္ေရႊျပည္ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာလဲ မင္းတုံးမင္းၾကီးတို႔ လက္နက္အင္အားအေၾကာင္း နဲနဲ ပါပါတယ္။ သူကလည္း ေရၿမဳပ္ဗုံးကိစၥဟာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ယုံၾကည္ပါတယ္။ မင္းတုံးမင္းၾကီးရဲ႕ လက္နက္စက္ရုံက ထန္းလုံးပစ္ အေျမာက္ၾကီးေတြ တလကို အေတာ္မ်ားမ်ား ထုတ္ေနတယ္ ဆိုပါတယ္။ တလကို အလက္ ၂၀ လား ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မသိဘူး။
တခုပဲ စဥ္းစားဖို႔ ရွိပါတယ္။ အဂၤလိပ္နဲ႔ တိုက္ရင္ ႏိုင္ႏိုင္တဲ့ ေရျမဳပ္ဗုံးကိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြဆႏၵျပလို႔ ငါးေတြအေပၚ သနားဂ႐ုဏာ ၾကီးမားစြာနဲ႔႔ သာသာနာျပဳ မင္းၾတားၾကီး ပီပီ မထုတ္ခဲ့ဖူး။ တခါပစ္ရင္ လူ ၂၀ ေလာက္သုံးၿပီး ပစ္မွ ကိုက္ ၁၁၀-ေလာက္ အေျမာက္ဆံေရာက္တဲ့ အေျမွာက္က်ျပန္ေတာ့ နင္းကန္ထုတ္တယ္ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ကို ယုတၱိမရွိတာပါ။
မင္းတုန္းမင္းၾကီးကို မင္းေကာင္းတပါးအျဖစ္ပဲ ဦးဇင္းတို႔ ျမင္ပါတယ္။ ဦးဇင္းတို႔တြင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားလဲ ထို႔အတူ ျမင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။သူတို႔ကို မင္းၾကီးက အမ်ားၾကီး အကူအညီေပးဖူးပါတယ္။ သာသနာျပဳခြင့္ေတြ ေပးတယ္။ အလွဴေငြေတြ ေထာက္ပံ့တယ္။ ခရစ္ယန္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားက မင္းၾကီးသည္ ခရစ္ယာန္သာသနာ စည္ကားေအာင္ ေထာက္ပံ့ေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ကို ေထာက္ပံ့ခဲ့တာပါ။ သူ႔သားေတြကို ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီးဆီမွာ အပ္ၿပီး ပညာသင္ေစပါတယ္။ ဘုရင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ သူတို႔လဲ သာသနာျပဳတဲ့ ေနရာမွာ အေတာ္ခရီးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို မင္းၾကီး သိခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာ ဆိုတဲ့ မြတ္စလင္ကုလားတေယာက္ကိုလဲ အေတာ္ ဦးစားေပးပါတယ္။ [နန္းတြင္းဗလီကိုေတာင္ စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာပဲ ေဆာက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ မေသခ်ာပါ။] ေသခ်ာတာကေတာ့ ေစ်းခ်ိဳ ေျမာက္ဖက္က ဗလီကို စူရတီ စြႏၷာ၀ိုရာဂၽြမၼာ ေဆာက္ပါတယ္။
ဒါျဖင့္ရင္ ပဥၥမသံဂၤါယနာတင္ သာသနာျပဳ ထိပ္ေခါင္တင္ မင္းၾတားၾကီးသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မိမိ၏ ဘာသာကို ဖ်က္ဆီးမည့္ မိစၦာဒိ႒ကို အားေပးရပါသလဲ။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ သူတို႔အဆက္အသြယ္နဲ႔ ဥေရာပဖက္က ေသနတ္ေတြကို ၀ယ္ခ်င္လို႔ပါ။
ဗထက္ခ်ိဳက္ တစ္ေတာင့္ထိုး ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ အနည္းငယ္အတြက္ သာသနာ့အၾကီးဆုံး အႏၲရာယ္တခုကို လက္ယပ္ေခၚခဲ့တာပါ။ ဒီအတြက္ မင္းတုံးမင္းၾကီးမွာ အျပစ္မရွိ။ မင္းတုန္းမင္းၾကီး၏ အမွားမဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရး စစ္ေရးအရ ဒီလိုပဲ လုုပ္ရမွာပါ။ ဘုရင္အလုပ္ကို ဘုရင္လုပ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မင္းတုန္းမင္းရဲ႕ သေဘာ သဘာ၀ကို သိေအာင္ ေရးျပေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္ေရြ႕သာ ေရျမဳပ္ဗုံးကိစၥ ဟုတ္႐ိုး မွန္ခဲ့ရင္ မင္းတုံးမင္းသည္ ခရစ္ယန္ ဖားသားကိုလဲ အေလးထားမွာ မဟုတ္သလို စူရတီကုလားကိုလဲ ဖားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘုန္းၾကီးမ်ား ဆႏၵျပတယ္ပဲ ထားအုံး။ မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တင္ပါ့ ဘုရား-ဆိုၿပီး ဆက္လုပ္ရင္ ဘယ္ ဘုန္းၾကီးက ဘာသိမွာ တဲ့လဲ။ ဒီပုံစံ ဒီအခ်ဳိး ခ်ိဳးၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်ခဲ့တဲ့ ထုံးေတြလဲ ရွိပါတယ္။ ဒါကိုပဲ သူတို႔က ရာဇပရိယာယ္လို႔ သုံးေနၾကတာပါ။ မင္းတုံးမင္း လက္ထက္မွာ ဆရာေတာ္မ်ား သပိတ္ေမွာက္တယ္ဆိုတာ သာသနာ၀င္ မွတ္တမ္းမွာလဲ မပါပါဘူး။ ခိုင္လုံတဲ့ ရာဇ၀င္မွတ္တမ္းမွာလဲ မဖတ္ဖူးပါ။ ဦးဇင္း စာဖတ္အားနည္းလို႔ မဖတ္မိရင္ေတာ့လဲ မသိဖူးေပါ့ေလ။ ညီ၀င္းစိန္တို႔ ကတဲ့ ပါေတာ္မူခန္း ျပဇာတ္မွာေတာ့ ကေနာင္မင္းသားၾကီး ငိုခ်င္းခ်တာ ပါမလားေတာ့ မေျပာတတ္ဖူး။
တကၠသိုလ္ စိန္တင္ကလဲ ေရျမွဳပ္ဗုံး ကိစၥ မင္းတုံးမင္းၾကီး တားလို႔ ကေနာင္မင္းသားၾကီးနဲ႔ ေယာမင္းၾကီး ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ခါးပုံစနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး ငိုေၾကာင္း ေရးတာေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ သူေရးသလို အိမ္ေရွ႕မင္းသားနဲ႔ အမတ္မင္းတို႔ ေယာက္်ားရင့္မာၾကီးေတြ ခါးပုံစေလးေတြနဲ႔ မ်က္ရည္သုတ္သုတ္ၿပီး ငိုေနတဲ့ ပုံစံကို မွန္းၾကည့္ စမ္းပါဗ်ာ။ သူတို႔ကို အသက္နဲ႔စက္ၿပီး ေလးစား ၾကည္ညိဳေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ ႀကီးေကာင့္ ၾကီးမားနဲ႔ ငို္၏ မငို၏ ဆိုတာကိုပါ။
လက္နက္တခုကို စမ္းတယ္ဆိုတာ ေအာင္ျမင္ၿပီးသား အရာတခုကို ေသခ်ာ သြားေအာင္ အတည္ျပဳခ်က္ ရယူတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကာင္ေပါက္စ တစ္ေကာင္ကို အထီးလား အမလား သိခ်င္လို႔ အၿမီးလွန္ၿပီး ၾကည့္သေလာက္ လြယ္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ပညာတတ္လဲျဖစ္ ဒီအပိုင္းမွာ နီးစပ္မႈလဲ ရွိတဲ့ ေမာင္ရင္တို႔ ပိုသိပါတယ္။ အေမရိကန္သည္ပင္လ်င္ အႏုျမဴဗုံးကို စမ္းခဲ့စဥ္က သုံးလုံး လုပ္ၿပီး တလုံးကို စမ္းျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ႏွစ္လုံးကို ဂ်ပန္မွာ ခ်ပါတယ္။ ခ်အၿပီးမွာ ႐ုပ္တည္ၾကီးနဲ႔ ဖိန္႔ပါတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ ဂ်ပန္က ယုံသြားတာပါ။ (အမွန္က သူတို႔ ရွိတဲ့ ဗုံးက ဒါအကုန္ပဲ။ ထပ္ခ်ဖို႔ လက္က်န္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဂ်ပန္ကသာ ဆက္တင္းခံရင္ သူတို႔လဲ တကယ့္ကို ဒုကၡေရာက္မဲ့ အေပါက္ပါ။)
မင္းတုန္းမင္းၾကီးက “ညီေတာ္ေရ မင္းေရျမွဳပ္ဗုံးေၾကာင့္ ငါးေတြ လိပ္ေတြ ေသလိမ့္မယ္။ ရပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္။ ” လို႔ ေျပာခ်ိန္မွာ ကေနာင္ကလဲ “ဟုတ္ကဲ့ ခင္ည။” ဆိုၿပီး ဖုတ္ဖက္ ခါထ၊ ခါးေတာင္းၾကိဳက္ျဖဳတ္လိုက္႐ုံနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက ၿပီးမွာမွ မဟုတ္တာ။ ၀ါးဆစ္ဗူးထဲ ထုံးထည့္ၿပီး စမ္းတာဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ေလ။
ကေနာင္မင္းသားၾကီးတို႔ အုပ္စုကို အထင္ေသးလြန္းလို႔ ဒီစကားေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေခတ္က ဒီပညာရပ္ကို တကယ္ တတ္ခဲ့႐ိုးမွန္ရင္ ဒီကေန႔ေခတ္ သက္ဆိုင္ရာ နယ္ပယ္ေတြမွာ ေက်းဇူးျပဳေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာ ေယာမင္းၾကီးရဲ႕ ျမန္မာအကၡရာျဖင့္ ေၾကးနန္း႐ိုက္နည္းဆိုပါေတာ့။ ဒီကေန႔ Unicode Font -လုပ္တဲ့အခါမွာ ေက်းဇူးျပဳလာပါတယ္။
ကေနာင္မင္းသားၾကီးတို႔ ေရျမွဴပ္ဗုံး လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ နည္းပညာက ဒီကေန႔ တပ္မေတာ္ လက္နက္ထုတ္လုပ္ေရးမွာ တဖက္တလမ္းက ေက်းဇူးျပဳေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေတာ့ ခုထက္ထိ မၾကားမိေသးပါ။ ဦးဇင္းတို႔နဲ႔ မသက္ဆိုင္တာ မို႔ မသိတာလဲ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏို္င္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေလာကီနယ္မွာ လူဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ထက္ သာလြန္းရင္ ေခါင္းတလုံးစာပဲ သာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါထက္ပိုၿပီးသာလို႔ မရပါဘူး။ ျပင္သစ္ကို သြားၿပီး ဖန္ခ်က္အတတ္ သင္ခဲ့တဲ့သူက ေရျမဳွပ္ဗုံးလုပ္တတ္စရာ အေၾကာင္းမျမင္ပါ။ ကိုေရႊ ဖရန္စစ္(France) တို႔ကလည္း သူတို႔ေတာင္ မရေသးလို႔ အ႐ႈးအမူးလိုခ်င္ေနတဲ့ နည္းပညာတခုကို ျမန္မာမ်ားကို သဒၶါတရား ထက္သန္္စြာႏွင့္ သင္ေပးလိမ့္မယ္ လို႔ေတာ့ မထင္မိပါ။
စာလဲ ရွည္သြားၿပီ။ အားလုံး ၾကားဖူးတဲ့ ေလမ်ိဳး ၈၀-ဇာတ္လမ္းနဲ႔ပဲ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္ပါတယ္။ တခါက ဗမာတေယာက္ ယိုးဒယားေလဆိပ္မွာ စစ္ေဆးတဲ့အခါ လ်က္ဆားတပုလင္း ေတြ႔လို႔ Custom အရာရွိကေခၚေမးပါ သတဲ့။ လ်က္ဆားပုလင္းေပၚမွာပါတဲ့ စာကို ဘာသာ ျပန္ခိုင္းတဲ့အခါ ကိုေရႊျမန္မာက 80 Types of Wind. လို႔ တိုက္႐ိုက္ ဘာသာျပန္တယ္ ဆိုပဲ။ ေလမ်ိဳး ၈၀-က ဘာေတြလဲ ေမးေတာ့ ကိုေရႊျမန္မာက မေျဖႏိုင္ဘူး-တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ယိုးဒယား Custom အရာရွိက “ ေလမ်ိဳး ၈၀ ရွိတယ္ပဲ ထားပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဗမာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းတယ္ ေျပာေျပာ။ အဲဒီ ေလမ်ိဳး ၈၀ကို အမႈန္႔လုပ္တဲ့ အထိေတာ့ စြမ္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး” လို႔ မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္ ပါသတဲ့။
ဒကာ ဘလက္ေရ က်ဳပ္တို႔ ေရျမဳပ္ဗုံးကလဲ 80 Types of Wind- ပဲလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ ၾကားရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ ေပးဦးမယ္ မသိ။ ၾကားေတာ့လည္း ၾကားခ်င္စမ္းပါဘိ။
