တေလာတုံးက ညီငယ္တေယာက္ရဲ႕ သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္ သူ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို ထင္ဟပ္ထားတဲ့ စာတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။တခ်ိန္တုံးကေတာ့ လူငယ္ပီပီ အေ၀းကို ပ်ံခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ အျမင့္လမ္းကို သူမွန္းၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ သူေရြးခဲ့တဲ့ လမ္းက ျမင့္သည္ မွန္ေသာ္လည္း အေ၀းကို ပ်ံသန္းဖို႔က အျမင့္ကို ေရာက္ေလ အကန္႔အသတ္ေတြ မ်ားေလ ျဖစ္လာပုံရပါတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ျမင့္တာ မျမင့္တာ တက႑ထားလို႔ ခုေနခါမွ သူတို႔ စိတ္ႀကိဳက္ ခပ္ေ၀ေ၀းကို အကန္႔အသတ္မဲ့စြာနဲ႔ ပ်ံသန္းခြင့္ေတြ ရေနပါတယ္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လက္ရွိ သူ႔ဘ၀ပုံစံနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး သူ႔ကိုသူ အားမရျဖစ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕လို႔ ခံစားမိတာနဲ႔ သူဆီကို စာတေစာင္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ညီ
တို႔ေတြ ဖတ္မိၿပီး မႀကိဳက္ေသာ္လည္း မွတ္မိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ သီလကၡႏၶပါဠိေတာ္မွာ အယူ၀ါဒ ၆၂-မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာပုံကို ေလ့လာရတဲ့ အခ်ိန္တုံးကေပါ့။
အဲဒီ အထဲမွာ အယူ၀ါဒတခုက နိယာမတခု ထုတ္ ထားပါတယ္။ သူတို႔ နိယာမအရ လူအပါအ၀င္ အားလုံးေသာ အရာ၀တၳဳမ်ားမွာ အစ အလယ္ အဆုံး မူလ ကတည္းက ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိ္ၿပီး ျဖစ္သည္။ အနည္းအက်ဥ္းေသာ အရာ၀တၳဳတို႔ကို အနည္းငယ္ သာလ်င္ ေျပာင္းလဲ သြားေအာင္ စီမံလို႔ ရစေကာင္း၏။ အလုံးစုံ ေျပာင္းလဲ သြားေအာင္ ျပင္လို႔မရ ဆိုတဲ့ သေဘာပါ။ ဗုဒၶကေတာ့ ဒါကို လက္မခံပါဘူး။
အဲဒီေန႔မွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ ျမ၀တီအၿငိမ့္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ အၿငိမ့္ေခြ တခုကို ၾကည့္ခြင့္ ႀကဳံပါတယ္။ အၿငိမ့္ စထြက္ထြက္ခ်င္း လူရႊင္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္က ခြန္းေတာက္နဲ႔ စပါတယ္။
“ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ကုန္းေခါင္ေခါင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ ။”
“ အဘ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာကေတာ့ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ- ပါဗ်ာ။”
“ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာသိလို႔လဲ။ ေျခာက္လမ္းသြား လမ္းမႀကီးေတြ ေဖာက္ေနတာ မင္းမသိဘူးလား။”
“ဘာဆိုင္လို႔လဲ အဘရဲ႕။”
“ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာဗ်ာ။ အဲဒီေျခာက္လမ္းသြား လမ္းမႀကီးေတြ ေဖာက္ေတာ့ လမ္းနဲ႔ မလြတ္လို႔ ဆိုၿပီး ခုတ္လွဲပစ္လိုက္တာ ထေႏွာင္းပင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ေလကြာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်ိဳးကေလး ခမ်ာ။ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ ပဲ ကူခၽြဲရတာေပါ့။ ”
“ဒါဆုိလဲ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာပဲ ကူခၽြဲပါဗ်ာ။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ”
“အဘ ခုနပဲ ထေႏွာင္းပင္ေတြက မရွိေတာ့ဘူးဆို။”
“အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို သတင္းစာဖတ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ ကိုးခ႐ိုင္ စိမ္းလန္းစိုေျပေရး လမ္းေဘး ၀ဲယာ စိုေျပေရးဆိုတဲ့ စီမံခ်က္နဲ႔ သစ္ပင္ေတြ စိုက္ေနတာ မင္း မၾကားမိဘူးလား။ အဲဒီ စိုက္တဲ့ အထဲမွာ ထေႏွာင္းပင္ေတြ ပါတယ္ဟ။ ခုေတာ့ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ကူခၽြဲစရာ ထေႏွာင္းပင္ေလးေတြ ရွိလာၿပီ၊ ရွိလာၿပီ။”
“ဒါဆိုလဲ ဆက္ပါဦးဗ်ာ။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာပါးလွတယ္”
“အဘ ပန္္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာ ထူလွတယ္ မဟုတ္လားဗ်။”
“ၿမိဳ႕ရြာ သန္႔ရွင္းလွပေရး စေနေန႔တိုင္း လုပ္အာေပး၊ ၿမိဳ႕ရြာ သန္႔ရွင္းလွပေရး စေနေန႔တိုင္း လုပ္အာေပး၊ ဆိုတာ မင္းမၾကားဖူးဘူးလား။”
“ၾကားဖူးတယ္ေလ အဘ။”
“ၿမိဳ႕ရြာ သန္႔ရွင္းလွပေရး စေနေန႔တိုင္း လုုပ္အား ေပးေနၿပီဆိုေတာ့ ေျမဇာျမက္က ပါးေရာ့ေပါ့ကြ။ ”
“ဒါဆိုလည္း ပါးေစဗ်ာ။ ပါးေစဗ်ား။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာထူလွတယ္”
“ ၿမိဳ႕ရြာ သန္႔ရွင္းလွပေရး စေနေန႔တိုင္း လုပ္အားေပးေနၿပီဆိုေတာ့ ျမက္က ပါးေနၿပီ ဆို။”
“အဲဒါက လူႀကီးလာတုံးပဲ လုပ္တာဟ။ လူႀကီး မလာေတာ့ ဘယ္သူမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ျမက္က ျပန္ၿပီး ထူတာေပါ့။”
“ဒါဆိုလည္း ထူေစဗ်ားထူေစဗ်ား။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာထူလွတယ္
ဖိုးေတာင္သူ တိုက္။”
“ လုပ္ျပန္ၿပီဗ်ာ။ ဖိုးေတာင္သူ တဲပါဗ်ာ့။”
“တဲေပၚကလူ တိုက္ေပၚေရာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ စီမံခ်က္ကို မင္းမၾကားဖူးလား။ အဲဒီ စီမံခ်က္ အတိုင္းဆိုရင္ တဲဆိုတာ ဘယ္ရွိေတာ့ မလဲကြာ။ အားလုံး တိုက္ေပၚခ်ည္းပဲ ေနရမယ္ေလ။”
“ဒါဆိုလဲ တိုက္ေပၚပဲ ထားပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား လက္ထက္က်မွ အကုန္ ေျပာင္းရမယ့္ ကိန္းပဲ။ ကဲ ကဲ ခြန္းေတာက္ကိုပဲ ဆက္ပါဗ်ာ။”
“ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာထူလွတယ္
ဖိုးေတာင္သူ႔ တဲ။”
“အဘက အညိဳးညိဳးပဲဗ်ာ။ ခုနပဲ တဲေပၚကလူ တိုက္ေပၚေရာက္ေရးဆိုတဲ့ စီမံခ်က္အရ အားလုံး တိုက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီဆို။”
“ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ တိုက္က ကန္ထ႐ိုက္တိုက္ဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ ၿပိဳကုန္ၿပီကြ။ အဲဒါ ေၾကာင့္ ဖိုးေတာင္သူ ခင္မ်ာ သူ႔တဲမွာပဲ ျပန္္ေနရ ရွာတယ္ေလ။”
သူတို႔ ခြန္းေတာက္ဆိုပုံက ခုနနိယာမကို ေထာက္ခံသလိုလိုပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီ နိယာမကို မယုံပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြနဲ႔ ႀကဳံေလတိုင္း အဲဒီနိယာမကို သတိရတယ္။
ေမာင္ရင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ လမ္းခြဲခါနီး အခ်ိန္ေတြမွာ ဘိုလို သီခ်င္းတပုဒ္ထဲက စားသားတခုကိုု ရြတ္ဆိုခဲ့ၾကသတဲ့။ ခုေတာ့ ဆိုခြင့္မရေသး။ တေယာက္ တေနရာစီမွာကိုး။ ပုံစံတမ်ိဳးစီနဲ႔ေပါ့ေလ။ တခ်ိဳ႕လည္း အားက်စရာ။ တခါတရံ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရစရာေတြနဲ႔ ။ ေနာက္တခါ ရြတ္ဆိုခြင့္ေတြလဲ ရခ်င္ေသးသတဲ့။ မွန္တာ မမွန္တာ လက္ခံတာ မခံတာ အပထားလို႔ ခုနက နိယာမအရ ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္တို႔တေတြ ျပန္လည္ ရြတ္ဆိုခြင့္ရၾကမွာပါ။
တကယ္ေတာ့ ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္က အစကတည္းက ထေႏွာင္းပင္ညီေနာင္မွာ ကူခၽြဲခဲ့ၾကတာပါ။
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာေတြကလည္း မူလကတည္းက ထူခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။
ဖိုးေတာင္သူလဲ အစကတည္းက သူ႔တဲမွာ သူေနခဲ့တာပဲေလ။
ၾကားထဲမွာ အေျခအေန အရ
ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ဟာ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ ကူခၽြဲရတဲ့ အခါေတြလည္း ရွိစေကာင္း ပါတယ္။
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ ေျမဇာကလဲ အေျခအေန အရ ပါးတဲ့ အခါလည္း ပါးရေပ မေပါ့။
ဖိုးေတာင္သူလဲ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ထဲမွာ ေနတဲ့ အခါ ေနပါေစေလ။
ဘယ္လိုပဲ ပုံစံေတြ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး က်ေတာ့လဲ
ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ထေႏွာင္းပင္ ညီေနာင္က လြမ္းေအာင္ ကူခၽြဲ၊
ပန္းေတာ္ျဖဴ ပင္ျမက္ေျမဇာထူလွတယ္
ဖိုးေတာင္သူ႔ တဲ။
ဆီကိုပဲ ျပန္ေရာက္တာပဲ မဟုတ္လား။ ေမာင္ရင္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံး ပို႔စ္နဲ႔ ဒုတိယ ပို႔စ္ကို ဖတ္မိရာကေန ဖတ္မိၿပီး မႀကိဳက္ေသာ္လည္း မွတ္မိေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ေလးတခုကို မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။
